https://europehouse.mkblog/ Archives

Елиза Копети: Би сакала балканската книжевност да стане моден феномен во Италија

Posted on мај 30, 2025 by euhouse

Содржината на интервјуто е единствена одговорност на интервјуираниот/та и не ги одразува ставовите на Европската Унија.

Разговара: Наташа Атанасова

Елиза Копети е уредничка од Италија, која своите студентски денови ги поминала во Хрватска и Србија и добро го познава српско-хрватскиот јазик, од кој и самата преведува. Пред десет години, таа била една од основачите на издавачката куќа „Ботега еранте едициони“, чија издавачка политика е насочена кон издавање дела од просторите на Источна Европа.

За време на Саемот на книгата, Елиза беше гостинка во Скопје, во рамки на Фелоушип-програмата на МАИ, каде што имаше можност одблиску да ја види издавачката сцена и да се запознае со повеќе издавачи и автори.

Елиза, како си? Успеа ли да си дојдеш на себе по враќањето од Скопје и да се приспособиш на „досадната“ канцеларија? 😊

Добро сум, благодарам. И покрај исполнетата програма, патувањата и концентрацијата, морам да признаам дека во Скопје ми беше толку опуштено што сè уште не сум успеала да се вратам на северноиталијанската брзина и стресот. И подобро!

Твојата издавачка куќа „Ботега еранте едициони“ е создадена со желба да издавате и поинаква литература, литература од Источна Европа. Можеш ли да ни раскажеш повеќе за идејата и сонот што беа во основата и за тоа што успеавте да реализирате од 2015 година наваму?

На почетокот од нашата приказна имавме силна желба на читателите на нашиот јазик да им отвориме нов прозорец кон соседната книжевност, затоа што таа беше многу малку позната. Кога велам соседна книжевност, мислам на Словенија и Австрија, но и на целиот простор што се простира до Романија, Бугарија, Албанија и Грција, вклучувајќи ја секако и Македонија. Што се однесува до Словенија, ситуацијата е апсурдна. Ние живееме близу границата, ги знаеме цените на нафтата и на месото во Словенија, но немаме поим што пишуваат Словенците, кои се нивните модели, кои се нивните најголеми автори и зошто воопшто пишуваат и читаат толку поезија?!? Пред десет години јасно увидовме дека на пазарот нема издавачка куќа која го покрива ова соседно подрачје, па имаше простор за нас. На почетокот имавме сè што требаше (освен буџет…): уредник, преведувач, графички дизајнер, администратор, ПР. Почнавме со првите книги на италијански и со преводи, а наш прв автор беше Иво Андриќ со збирка необјавени раскази за патувањето. Можете да замислите колку емотивно беше тоа!

Во текот на овие 10 години многу работи се променија: прво, моравме да научиме како се тргува со книгите, да станеме вистинска фирма, да се организираме и да осмислиме план за комуникација, да основаме сопствен бренд (овцата е нашата маскота и лого, затоа што акронимот од „Ботега еранте едициони“ е БЕЕ, точно звукот што го прави овцата „бееее!“ – барем кај нас!). Дојде пандемијата, но преживеавме, отворивме нови патишта и морам да признаам дека никогаш не ни е досадно!

Бидејќи се наоѓате во Удине, мал град на периферијата во Италија, каков предизвик беше за вас дистрибуцијата на книгите низ земјата и како ви е денес решена?

На почетокот тоа беше вистински проблем: одлучивме да ја отвориме издавачката куќа во Удине, а не во Милано или во Рим, затоа што сите се вративме дома од разни делови на Европа за да живееме и да работиме тука. Овој крај има нешто посебно – повеќејазичноста е нормална, секој од нас има мешан идентитет и во последните 20 години тоа веќе не е срамота, туку вистински противотров за национализмот и централизацијата. Но, работејќи од Удине, веднаш сфативме дека не сме во центарот на вниманието, дека никој нема да ни се обрати, дека книгите тешко оти ќе ни бидат изложени во книжарниците надвор од нашиот контекст и дека никој нема ни да ги рецензира. Зошто? Затоа што вистинскиот центар за северна Италија, барем што се однесува до книгите, е Милано, потоа Рим, па Болоња, особено за книжевност за деца. Полека, менувајќи ги дистрибутерите на секои две години и наоѓајќи го патот до читателот, успеавме да дојдеме до вистинска дистрибуција, до синџирите на книжарници и до самостојните книжарници, така што сега можеме да кажеме дека нашите книги можат да се најдат на целото подрачје на Италија, а ако ги нема, секако можат да се нарачаат на различни начини. „Ботега еранте едициони“ повеќе не е локален бренд, туку национално позната издавачка куќа, иако сè уште мала.

Кои современи балкански автори се ваши „ѕвезди“ и колку сте задоволни од интересот на италијанската публика за нив?

Тука треба да се издвојат старите и познати писатели и новите појави. Иво Андриќ сигурно е автор кој сите читателите го познаваат или барем го слушнале неговото име; покрај него би го споменала и Меша Селимовиќ. Но, современи ѕвезди се секако Славенка Дракулиќ и Миленко Јерговиќ, кои публиката веќе долго ги познава. Во последните неколку години кај нас многу добар прием имаат книгите на Роберт Перишиќ (наскоро излегува и преводот на неговиот нов хит-роман Брод за Исa) и Марина Вујчиќ (Прашање на анатомија и Соседот), како и првите книги на автори како Горан Марковиќ (Белградско трио) и Дина Пешута (Татин син). Во нашиот каталог имаме разни први романи на автори од новата генерација, кои потешко се пробиваат кај нас, ама продолжуваме со работата на промовирање на новите генерации и новите стилови на пишување.

Колку е важна меѓународната активност, вмрежувањето и поврзувањето со луѓе за откривање на значајни автори и дела кои стануваат дел од вашите издавачки планови?

Многу е важна – не само лично, колку можам да патувам на странските саеми, фелоушипи и фестивали и да ги запознавам директно издавачите, авторите, агентите, туку и колку нашите преведувачи ги следат новите изданија, награди и ги познаваат авторите и авторките, па можат да ни понудат романи кои се вклопуваат во нашиот каталог. Верувам во соработка и во „фер плеј“ и мислам дека можеме да градиме добри мрежи меѓу професионалците кои имаат иста цел: добра книжевност до читателите!

На Саемот на книгата во Скопје, за време на Фелоушип-програмата на МАИ (9-11 мај 2025 г.)

Дали при посетата на Саемот на книгата во Скопје откри нови автори што ти се видоа интересни за италијанската публика?

Тоа е многу тешко да се каже за толку кратко време, но препознав дека Румена Бужаровска е сигурно женскиот глас што може да има добар одек кај нас, Лидија Димковска во срцето на сите нејзини романи има теми како што се повеќејазичност и повеќеидентитетност кои ни се драги; Петар Андоновски веќе е познат во Италија кај голем издавач. Ми беше интересно и да разговарам со издавачите кои имаат мала или воопшто немаат меѓународна соработка, но издаваат квалитетни книги. Добив еден куп материјали кои морам да ги проучам!

Кои се твоите следни предизвици – и на личен и на професионален план?

Бидејќи италијанскиот пазар се менува и публиката сè повеќе ја интересира книжевноста од Азија и особено од Кореја, лично ме интересира да откријам кои се предизвиците на тој вид литература; продолжувам со проучување на драмската книжевност (иако во „Ботега“ немаме ниедна драмска книга) од Балканот.

Најмногу би сакала балканската книжевност да стане моден феномен во Италија, бидејќи знаете, тоа би значело дека нашите книги барем еднаш би се нашле во центарот на вниманието. Можеби само за кратко време, но би било добредојдено!

Кога срцето слуша преку стетоскоп

Posted on мај 28, 2025 by euhouse

Europe Housе во соработка со Умно.мк ја реализира рубриката „Надреден знак“, во која интелектуалци од одредена област пишуваат колумни на теми што нè засегаат.

Содржината на колумната е единствена одговорност на колумнистот/ката и не ги ги одразува ставовите на Европската Унија.

Пишува: Ана Ќупева, студентка по медицина, волонтерка во Европскиот волонтерски корпус на солидарноста

Секој млад човек пишува своја приказна. Независно колку сме успешни во тоа што го правиме, колку многу вложуваме на нашиот пат – вредноста на создавањето некакво дело е бесценета. Тоа е суштината, смислата на нештата која најтешко се разбира.

Мојата генерација живее во време на огромни можности, отворени ресурси, вклученост во глобална мрежа, слобода − да учи, да стекнува вештини, да избира.

Токму тие можности создаваат огромен притисок врз секој од нас – да го направиме вистинскиот избор, да бидеме свои, да бидеме различни и истовремено да бидеме дел од заедницата која и самите ја создаваме.

Ние сме нова генерација која не сака да го носи товарот на минатото, која е слободна и која е дел од пошироката заедница која нема географски граници.

Пишувам како млада европска амбасадорка од нашата земја и како студентка по медицина. Го носам гласот на мојата генерација која сака да создава поинакви вредности. Патот на волонтерството, престојот во други земји и култури, запознавањето различни социјални групи ми овозможи да го збогатам мојот свет и да ја видам земјата во центарот на тој свет. Моите искуства ми потврдуваат дека не сме помалку вредни, ниту „помали“ од другите. Но, имаме силен комплекс дека не можеме и не знаеме. Тој комплекс сме го наследиле од минатото, но и го создаваме сите заедно, со нашиот личен пример, образование, култура, однесување. Со нашиот однос кон сѐ што правиме.

Како волонтерка во Европскиот волонтерски корпус на солидарноста (ESC) и како студентка по медицина, сфатив дека луѓето се исти, независно каде живеат и од која земја доаѓаат. Сите споделуваат еднакви човечки потреби, чувства и вредности. И младите луѓе од Европа и моите другари и другарки. И децата од домот за деца без родители од ужасната војна во Украина, сместени во Полска, и младите луѓе и семејствата од Кочани. Не постои граница, ниту разлика, која може да ги подреди болката, загубата и потребата од сочувство, надеж и мотивација за живот. Од споделување чувства дека не се сами во тагата и давање поддршка дека треба и мора да се продолжи понатаму.

Тоа е мојот најголем мотив за изборот да бидам идна докторка. Како студентка, сега веќе сум сигурна дека медицината е најблагородната и можеби единствена професија во која се учи за животот, од него самиот. Моето секојдневие во болничките ходници најмногу ме доближува до реалноста, до луѓето во болка, до беспомошните кои само сакаат да бидат сигурни дека некој се грижи за нив. Таму, пред болничките кревети, исчезнуваат сите животни трки, признанија, титули, општествени позиции, припадности. Таму е најголемата и најважната борба − борбата за здравје и за живот! Во сите тие измешани емоции од моите искуства − на страв, неизвесност, одговорност, тага, но и радост, секогаш на крајот останува само едно прашање: Дали си човек?

Во овој брз свет на интензивни случувања, многу тешко можеме да го разбереме ова.

Затоа, мојот глас навистина сакам да биде гласот на мојата генерација. Генерација која бара еднакви права, услови за развој и поддршка. Да станеме конечно свесни дека сѐ зависи од нас и дека само со лична одговорност и посветеност на нашите поставени цели, со учење, работа, соживот, прифаќање, помагање, разбирање, сочувство и отвореност кон другите, ќе создадеме земја од која нема да си заминуваме.

Јас одбрав да го слушам срцето на човекот и да бидам дел од таа животна и професионална мисија. Како идна докторка, како млада европска амбасадорка и како активен глас на мојата генерација која сака да живее тука! До последната шанса и со надеж дека тоа навистина ќе се случи.

Билјана Црвенковска: Најголем предизвик за малите издавачи е да се опстане

Posted on мај 6, 2025мај 6, 2025 by euhouse

Содржината на интервјуто е единствена одговорност на интервјуираниот/та и не ги одразува ставовите на Европската Унија.

Разговара: Наташа Атанасова

Пишува книги за деца и книги за возрасни, издава книги за деца и за возрасни, постојано е актуелна со тоа што го работи и веќе со години го длаби патот за промоција на македонската книжевност надвор од границите на нашата земја.

Во пресрет на Саемот на книгата, настанот кој на една недела ги спојува љубителите на книгите, Билјана Црвенковска ни се чинеше како вистински избор на соговорник на тема писателство, издаваштво и саеми.

Најпрвин и најискрено, фала ти за тоа што најде време и за ова интервју, во сред претсаемска гужва. До каде сте со подготовките за Саем?

Како опасни дедлајнери, работиме буквално до 5 до 12, хахаха! Се шегувам, речиси сите изданија се веќе отпечатени, уште неколку се во печат. Последното, една интересна поетска збирка, ќе се печати во последните денови пред саемот на книга, но ќе стигне навреме. Оваа година планираме и помалку настани на нашиот штанд, пофокусирани сме и не се расплинуваме, па верувам дека сѐ ќе оди по план.

Бидејќи годиниве имаш одено по толку многу саеми во светот, кој (и со што) ти оставил најголем впечаток и како го доживуваш нашиот?

Саемите што ги посетувам се мошне различни, на пример саемите во Франкфурт и Болоња се повеќе ориентирани на продажба и купување на авторски права, тоа се класични бизнис-саеми што се отвораат за посетители само последниот ден, или последните два дена. Но, тие се пак многу интересни од аспект што се гледаат моментните трендови во светската книжевност и, во Болоња, на илустрацијата. Саемот во Болоња е исклучително богат и корисен за сите писатели и илустратори на книги за деца и млади, таму се изложени книгите што ги добиле најпознатите меѓународни награди, таму се соопштуваат добитниците на наградите „Ханс Кристијан Андерсен“ и „АЛМА“ (Меморијалната награда „Астрид Линдгрен“). Има одлични изложби на наградувани илустратори, земји во фокус со одлична програма, гостувања на автори, илустратори и преведувачи, одлични панел-дискусии. Болоња е местото каде што се обединуваат, поврзуваат и дружат сите што се занимаваат со книжевност за деца и млади. Ако не си во Болоња, како да пропушташ цел еден свет(оглед).

Сепак, по гостувањето на саемот во Лајпциг годинава, каде што имав промоции и настани поврзани со излегувањето на германското издание на мојот прв роман „Девет приказни за госпоѓица Сит“, морам да кажам дека за еден автор на книжевни дела, тоа е најзначајниот саем. Промоциите во Лајпциг ги отвораат вратите за авторите за различни настани, фестивали, за нови преводи на други јазици, а секако се важни и за поврзување со други автори, издавачи и агенти. Она што се случува таму е навистина посебно. На книжевната вечер во театарот „Лофт“, каде што гостувавме неколку автори од регионот и централна и источна Европа и бевме претставени преку разговори со нас и читања на извадоци од нашите дела на германски, присуствуваа околу 250 луѓе. Сите имаа платено карта. Има настани, како познатата „Балканска вечер“ во Лајпциг, каде што гостуваат и по 500-600-700 луѓе.

Е сега, нашиот саем е локален саем чија намена е претежно да биде продажен, а мал фокус е ставен на промоции на авторите и делата. Сличен саем на нашиот, но многу поголем и побогат е Белградскиот саем на книга и тоа е, да речам, моделот по кој треба да се водиме за да имаме успешен саем. Многу сме далеку од него, посебно затоа што имаме саем што се одржува во спортска сала, но се надевам дека работите ќе се менуваат. Минатата година конечно имавме распоред на штандовите со кои повеќето бевме задоволни, имавме и прва фелоушип програма во рамки на саемот како дел од активностите на „Македонската асоцијација на издавачи“, значи нешто се придвижува. J

Каква ќе биде понудата и програмата на „Чудна шума“ годинава на Саем? Крчкате ли нешто чудно?

Имаме многу нови книги што беа објавени последниве месеци, а не успеавме да ги промовираме како што треба, па мислам дека саемот ќе биде одлична прилика да го направиме тоа. Ќе имаме неколку потпишувања на книги на нашиот штанд од домашни автори (на сликовниците „Боите на виножитото“, „Потрага по храброст“, на илустрираниот роман „Приказни од Sунливото Море“ и други), а ќе ги претставиме и новите книги од две едиции фокусирани на превод на дела. Во едицијата „YES – Млади европски приказни“, каде што преведуваме книги за деца и млади од реномирани европски автори, ќе ги претставиме најновите изданија, книгите за млади „За младоста“, „Да се биде јас“ и „Денови на Блуграс-љубов“, но и останатите изданија за деца што излегоа минатата година. Во рамки на едицијата „Планета НАДЕЖ (Нова европска проза)“ наменета за читатели од сите возрасти, за возрасните читатели ќе ги презентираме романот „Трофеј“ – дело на фламанската авторка Хеа Схутерс и графичкиот роман „Адна“ на Самира Кентриќ, а за децата – романот „Мишка“. Овие две одлични едиции се кофинансирани од програмата „Креативна Европа“ на Европската Унија и поддржани и од Министерството за култура и туризам. Имаме и неколку нови сликовници: „Најмалиот остров на светот“, сликовница што ја направивме заедно со хрватската илустраторка Хана Тинтор, една прекрасна литванска сликовница – „Соништата на камелеонот“, потоа хрватската „Кики, ние те сакаме“ и некои други интересни изданија. И само да напоменам, кај нас речиси сѐ е чудно, бидејќи повеќето од овие изданија се занимаваат со славењето на „чудноста“ и различностите, со инклузија, индивидуалност и слобода.

Изминативе години многу Ваши изданија беа наградени со наградите на МАИ за најдобри издавачки достигнувања во периодот меѓу два саема. Какви ви се очекувањата годинава?

Наградите на МАИ се едни од ретките награди воопшто кај нас и секако се значајни токму поради тој аспект, па секоја награда ни значи. Сепак, нашиот фокус е претежно на меѓународните награди како „White Ravens” или „BRAW“ (Bologna Ragazzi Awards), бидејќи тие се клучот за отворање на вратите кон меѓународните пазари и превод на нашите книги за деца и млади во други земји. Овие награди ги доделуваат експертски жири-комисии кои ја работат таа работа години и години, кои имаат членови што го зборуваат/разбираат и јазикот на кој е напишано одредено дело и можат да го оценат текстот. Тие знаат точно да го препознаат квалитетот, иновативноста и уникатноста на делата.

Твојата најнова сликовница, „Најмалиот остров на светот“ е илустрирана од врвната хрватска илустраторка Хана Тинтор, нешто што е вистински настан во нашето издаваштво. Како се случи оваа соработка?

Ова не е прва меѓународна соработка од овој тип, на пример Ване Костуранов илустрираше сликовници на српски и хрватски автори, додека Бистра Георгиева има две книги за деца илустрирани од шпанската илустраторка Моника Каретеро. Секако да не ја заборавиме и „Бушава азбука“ на Горан Стефановски и Душан Петричиќ, иако таа е создадена во едно друго време, кога не постоеја граници и живеевме во една земја, Југославија.

Но, начинот на кој настана соработката со Хана е многу интересен, бидејќи се работеше за еден поголем проект кој никогаш не се реализираше, а идејата беше да се спојат автори и илустратори од неколку европски земји. Сите издавачи во проектот „конкурираа“ со два автори и два илустратори и сите потоа заедно гласавме кои автори (текстови) односно илустратори ќе се изберат и кој со кого ќе биде ставен „во пар“. И така за мојот текст, кој беше изгласан со најмногу гласови од сите, што за мене беше огромна чест, беше избрана да го илустрира Хана Тинтор. Јас веќе бев влезена во преговори за издавање на македонски на две сликовници што ги илустрираше Хана, сега веќе објавени во „Чудна шума“ – „Мојата бабичка не знае која сум“ и „Каде се крие Ведран“ и знаев како работи. Таа е исклучително талентирана илустраторка, а нејзините илустрации се длабоки, уметнички и навистина уникатни во секој поглед. Тоа е тој храбар пристап во илустрацијата што се бара „таму“, во Европа. И бев пресреќна што ќе работам со неа.

За жал, проектот не се реализираше, но јас ја контактирав Хана и ја прашав дали сепак сака да ја направиме сликовницата. Иако беше презафатена и во тој период веќе имаше одбиено пет или шест проекти, со радост се согласи. Ѝ се допаѓаше текстот и се пронајде во него. И така настана „Најмалиот остров на светот“, книгата која е „хајлајт“ на нашиот саемски каталог, на нашиот каталог за продажба на права и, се надевам, книгата што ќе ја одбележи оваа година.

Веќе не се добројуваат книгите што ги имаш напишано изминатите 10-15 години. Од каде црпеш инспирација за нови и нови – и приказни, и теми?

Ах, не секогаш имам инспирација, посебно не за приказните што ги пишувам „по нарачка“ и кои не секогаш се според моите желби, критериуми и стандарди, хаха. Но, баш поради тоа што пишувам многу различни работи, во моментот кога имам блокада за една работа, се префрлам на друга што ја пишувам паралелно и така се мотивирам.

А за инспирацијата, таа ја наоѓам насекаде, особено ми е предизвик да пишувам на теми за кои кај нас не се пишува… или да пишувам за нив на поинаков начин. Веќе одамна не ми се интересни приказните што се само смешни и забавни, а немаат нешто подлабоко. Или приказните што буквално раскажуваат сѐ и не оставаат простор за слоевитост и интерпретација на повеќе нивоа. Или приказните што реално се напишани само за возрасни, а се спакувани во „руво“ како да се за деца (обично замката во која паѓаат „големите“ писатели на „големи“ дела, хаха). Се шегувам, секако, но сакам да пишувам приказни што знам дека ќе бидат читани и надвор од Македонија. За мене тоа е најголемиот успех, кога ќе видам дека таа приказна допрела до читателот (без разлика дали тој е дете или возрасен) во некоја друга земја. И токму тоа ме мотивира, ме инспирира, ме тера да читам и да истражувам и да пишувам различни и различни нешта за различни луѓе од сите возрасти.

Кои ти се најголеми предизвици, кога станува збор за пишувањето, а кои кога станува збор за издаваштвото?

Во моментов ми е најголем предизвик мојот трет роман кој никако да го завршам, хаха… Но, се надевам дека конечно ќе го имаме некаде до крајот на септември. Паралелно работам и на една збирка раскази, исто така за возрасни читатели. И да, најголемиот предизвик ми е да им објаснам на читателите дека не сум САМО автор за деца и дека моите романи „Девет приказни за госпоѓица Сит“ и „Куќа над брановите“ не треба да стојат на полиците каде што стојат книгите за деца во книжарниците (нешто што редовно се случува!). Ова, секако, важи само за Македонија, во Германија, на пример, го немам тој проблем.

А за издаваштвото, најголемиот предизвик – не само мој, туку и на секој помал, независен и некомерцијален издавач во Македонија – е да опстане. Во време кога сѐ помалку се читаат и се купуваат книги (последно нешто на листата на купување се книгите, за жал), во време кога поддршката за културата се крати од сите можни страни (културата е секогаш на последно место), најголемиот предизвик е да изнајдеш различни модели на преживување. Верувам дека успешно жонглираме со „Чудна шума“, барем сега засега, благодарение на тоа што се занимаваме со неколку дејности. Мојот партнер Кире Галевски е фотограф и тој инсистираше да додадеме неколку „гранки“, па сега „Чудна шума“ се занимава и со издаваштво, и со книжарство, и со уметност, и со фотографија, и со дизајн, и со таканареченo „FineArt“ печатење на фотографии и репродукции, и со продажба на уметнички материјали… Сите чуда и чудесии на едно место.

Фотографии: Наташа Атанасова

„ArtChemia“ и гласот на музиката во „Аудиокултура“

Posted on април 23, 2025 by Europe House EUH

Оваа пролет во пријатниот простор на „Аудиокултура“ почнува проектот „ArtChemia и Audiokultura“ – годишен циклус на музички настани што ќе бидат одбележани преку серија на критички осврти испишани и издадени во рамките на програмата. Името го најавува токму тоа што е – хемија меѓу различни уметности, гласови, генерации и формати на музички изведби што ќе се распределат во текот на неколку месеци. Почнувајќи од 12 април 2025 година, оваа културна авантура ќе донесе по еден настан месечно (со пауза во јули и август) до март 2026 година. Настаните ќе се одржуваат во просторот на „Аудиокултура“, што одамна е етаблиран како дом за автентична музика и културен експериментализам. Публиката како главен соучесник во ова искуство ќе биде поканета да присуствува на настаните во топла и интимна атмосфера, каде што секој концерт ќе воспостави дијалог помеѓу уметникот и слушателот. Токму затоа, текстот што го читате е наменет и за вас, потенцијални посетители, да ве повика да бидете дел од оваа приказна, да ја доживеете, да ја поддржите и да ја понесете со себе во текот на целата година. Во рамките на проектот, ќе се реализираат десет главни музички настани, кои ќе вклучуваат реномирани домашни, но и меѓународни уметници.

По првпат кај нас се креира музичка програма што не само што ќе се слуша туку и ќе се чита. Mузичкиот новинар Ненад Георгиевски ќе стои зад текстуалниот дел на проектот – рецензии и интервјуа со изведувачите, кои ќе му дадат дополнителна критичка длабочина на секој настан. Уметничката атмосфера ќе биде одбележана и со фотографии од Татјана Ранташа, Стефан Рајхл и Маја Аргакиева, кои ќе ја доловат магијата на секој момент од настанот. Идејата зад настанот е да се поттикне културната музичка сцена во земјата и токму преку овој автентичен проект „ArtChemia“ да се промовира музичкиот израз на талентираните уметници. Сето ова ќе биде обединето во две печатени и звучни изданија – книга и винил плоча, со тираж од по 200 примероци, подготвени со врвен аудиомастеринг од „Теохаров Аудио“. На овој начин се создава трајна културна архива во којашто ќе бидат документирани најзначајните моменти од секој музички настан. Во текот на 2025 и почетокот на 2026 година, „Аудиокултура“ ќе стане сцена на културен ангажман. Програмата е внимателно темпирана, со најмалку три недели помеѓу два настана, за да се овозможи квалитетна организација и публиката да може да ја впие секоја нова доза од „ArtChemia“. На крајот од овој проект, во јуни 2026 година, ќе се организира завршен настан на кој ќе бидат промовирани винилот и книгата како резултат на една одлично завршена година на културна алхемија.

Матине на младите музичари

Еден од клучните сегменти на „ArtChemia“ е поддршката на младите уметници. Во рамките на иницијативата „Students play @ Audiokultura“, млади музичари и бендови од Музичката академија во Штип ќе имаат можност да настапат на проектот, пред публика и во професионални услови. Во периодот од мај 2025 до март 2026 година, ќе се реализираат минимум три, а максимум пет матине настапи (во саботите), посветени токму на младите музички изведувачи. Овие настапи ќе бидат документирани и вклучени во финалната публикација заедно со преостанатите изведби со цел да се поттикнат новите генерации музичари да настапуваат и да се развиваат во професионален контекст. Преку овие настапи, студентите добиваат можност да се претстават пред публика во сериозен продукциски амбиент, рамноправно со афирмирани уметници. Ова искуство е од исклучително значење за нивната лична и уметничка изградба, а истовремено и ја нагласува важноста на континуираната поддршка за младиот креативен потенцијал во нашата држава.

Јуроп хаус секогаш поддржува вредни иницијативи

Како партнери во овој проект, Јуроп хаус ја прават оваа соработка за новиот музички проект „ArtChemia и Audiokultura“ со цел да ја поддржат и да ја промовираат квалитетната музичка сцена во земјата (и блискиот регион) со тоа што ќе им дадат културно влијание на музичарите во јавниот простор. Особено внимание е посветено и на младите таленти, чие вклучување во програмата им обезбедува простор за практично искуство и развој на нивните музички вештини. Всушност, така се подготвува следната генерација музичари за активно учество на современата музичка сцена и се развива нивната понатамошна уметничка кариера. Ваквиот модел на работа поставува пример за општествено одговорно дејствување и претставува мотивација за другите организации да вложуваат повеќе во културата на нашата држава. Дополнително, проектот придонесува и за збогатување на домашниот книжевно-критички фонд преку објавување текстови што се занимаваат со музика, како и за проширување на македонската музичка и дискографска архива со висококвалитетни аудиовизуелни записи – нешто што трајно ќе остане за идните генерации.

Доротеа Огненовска

Љубица Шопова: Им пркосам на егзактностите со нивната терминологија

Posted on април 17, 2025 by euhouse

Разговара: Наташа Атанасова

Минатиот месец издавачката куќа „Илика“ ја објави збирката поезија „Надвор од единиците мерки“ на Љубица Шопова. Тоа е поезија произлезена од офкањата на телото кои не ги слуша никој освен умот, од списокот неостварени желби многу подолг од списокот за пазарување, од потребата да се крикне гласно дека човекот не е создаден за да се вкалапува.

Стиховите на Шопова на секоја страница нè соочуваат со нашата кревкост, ранливост, минливост и ни се врежуваат како тетоважи на душата, која и покрај сè, во себе крие и храброст, и тивок бунт, и нескротлив копнеж за живот.

Бубе, најпрвин сакам да ти се извинам што моето праќање на прашањата за ова интервју доцнеше со недели. Но, едноставно, трагедијата што се случи во Кочани целосно ме измести и уште не знам колку и како (ќе) ми влијае. Како се носиш ти со тоа периодов, психички, емоционално, секако…?

Најпрво, сакам да изразам сочувство до семејствата на сите оние кои ги загубија животите во оваа огромна трагедија, како и поддршка до сите оние кои сѐ уште закрепнуваат. Како што велиш и ти, трагедијата во Кочани навистина нè измести сите. Лично, исто така не знам колку и како ќе ми влијае оваа ситуација. Како се носам… Многу сум револтирана, лута, иритирана бидејќи не само оваа туку и останатите трагедии во изминатите децении можеа да бидат избегнати со почитување на законите и нивно доследно применување. Отсекогаш страшно ме вадело од кожа тоа што на овие простори секогаш оние што ги посочуваат грешките и пропустите завршуваат казнети, а се глорифицираат и на некој начин се наградени оние што премолчуваат и едноставно работите продолжуваат да си тераат како ништо да не се случило. Крајно време е на сите нивоа: индивидуално, колективно, институционално да почне да се преобмислува и редефинира оваа „култура“ на профитерство и неодговорност најблаго кажано, за да нè биде и да нè има.

Минатата недела се одржа промоцијата на твојата нова, втора збирка поезија, насловена „Надвор од единиците мерки“. Колкав период на подготовка на збирката ѝ претходеше?

Да, на моја огромна радост и задоволство, се одржа промоцијата на „Надвор од единиците мерки“ во КСЦ „Јадро“. Збирката се подготвуваше околу четири години и за разлика од првата збирка „Форми во создавање“, која ја пишував на еден структуриран начин, оваа збирка се создаваше прилично спонтано и несвесно. Можеби затоа што околностите во кои се пишуваше беа многу специфични. Се соочувавме со ковид-пандемијата и тоа некако сите нè фати неподготвени и ни наметна на некој начин да бараме алтернативни места и простори да излеземе од тоа.

Од друга страна, тоа придонесе и многу нешта што претходно биле потиснувани да излезат на површина и така беше во мојот случај додека ги пишував песните. Значи, периодот во кој се пишуваше збирката беше по издавањето на првата книга, време на ковид-пандемија и излегување од кризата, што се поклопи и со некои мои лични кризи и така со спонтано излегување на површина на нештата се создаде ракописот. Потоа, на моја огромна радост и задоволство се случи соработката со Катерина Шекутковска и издавачката куќа „Илика“ и ракописот се заокружи во обликот како што беше промовиран минатата недела.

Збирката е поделена на три циклуси. Крикот на телото од првиот („Телото ти бара повеќе“) и молкот во телото во вториот („Каде молкот добива ново име“) апокалиптично се судираат во третиот („Надвор од единиците мерки“) за на крај да го дочекаат „инсталирањето“ на „Новата верзија на светот“. Каква ти беше соработката со уредничката и како дојдовте до оваа структура?

Соработката со уредничката беше вистинско уживање, едноставно како што би посакал секој автор. Во однос на структурата… Иако овие нишки провејуваа низ песните уште пред да се подели збирката во циклуси, Кате мајсторски им даде тек за да се најдат на вистинското место. Барањето на своето место во светот, еве да кажам така во смисла на физичките ограничувања, но и припадност, потребата да се биде дел од нешто, потребата да се излезе од наметнатите калапи, да се крикне во тие внатрешни и надворешни борби, да се биде слушнат, да се наметне и создаде нешто свое, се на некој начин нештата што ја создадоа ваквата структура на збирката.

Возбудливи се твоите постојани обиди да го уловиш со јазикот „тоа што не се гледа со голо око“ и „тоа што се гледа со затворени очи“, притоа служејќи се со терминологијата на егзактните науки. Колку само мерки, калапи и сигнали; точки, отсечки и кругови; ротација, сметање на времето и темна материја… се потребни да се земат и остават во обидот да се (с)фати немерливото?!

Во еден момент, кога се собраа песните, сфатив колку нешта сум потиснувала и слепо сум ги прифаќала без да ги преиспитам. И во тој период на подготовка некако природно се наметна потребата да се излезе од мерките, да им се даде квалитативен аспект на бројките, структура и да се види што и колку слепо прифаќаме, колку сме доследни на себе и против себе. На некој начин сакав да пркосам на егзатностите токму со таа нивна терминологија и притоа да се обидам да им фрлам ново светло, да ги ставам во друг контекст, па повторно да ги извадам за да дојдам до некое сознание или одговор. Некогаш се потребни нови мерки, нови нешта, а некогаш само да освестиме дека доволно е она постојното што го имаме. Безброј комбинации од овие работи треба да се земат за да се создаде и допре немерливото. Веројатно тоа води и до автентичност на она што го создаваме.

Кревките лирски субјекти од твоите песни се деформираат, ги бројат своите бели влакна и си го кажуваат името со безгласни букви. Полни копнежи и соништа, со „пеперутки во стомакот и мајски бумбари во главата“, ни даваат грст од нивната сегашност и ѕирки во смислата на постоењето. Колку многу одење по патеките на менливоста и минливоста на физичкото и психичкото е потребно во потрагата по метафизичкото?

Ах… не би можела да кажам со квантитативни мерки 😊Но, мислам дека тоа би било некако како да тргнеш на Кораб после зимски сон и на патот кон врвот да се соочиш со сите свои ограничувања, но и нови можности. И додека одмараш на планинските патеки и гледаш кон небото ќе дојдат одговорите за каде понатаму. Би рекла дека на ваквите патеки се сите формирања и деформирања за повисоката смисла на работите.

Во песната „Лет“ птицата што летајќи на небото ја менува формата на облаците се споредува со „хипнотизирана болка“. Ако можеш засекогаш да хипнотизираш една болка, која би била таа?

Мислам дека тоа би била болката од површни и еднонасочни релации, болката од отуѓеност и осаменост. Од друга страна секогаш би сакала да ја држам будна болката од раскрварени колена од падовите во детството бидејќи таа ме тера да се исправам и да продолжам понатаму.

Поетесата Александра Спасеска во нејзиниот поговор кон збирката влече паралели на твојата поезија со онаа на Силвија Плат, Емили Дикинсон и Вислава Шимборска. Дали некоја од нив е дел од твојата лектира? Колку читаш поезија и кои се твоите омилени поетеси и поети?

Секако дека наведените авторки се дел од опусот на автори кои ги читам и почестена сум што Александра извлекла паралели токму со нив. Читам поезија и имам многу автори кои ми се омилени. Сепак, кога станува збор за инспирација, во последно време се фаќам и се навраќам на некои автори кои можеби не се толку експонирани, но според мене се малку поразлични од стандардното. Тука би сакала да ги истакнам Хари Ман и Ким Симонсен кои мене ми оставија посебен впечаток во смисла на форматот, мотивот и нетипичноста на лирскиот субјект во нивните стихови. Исто така, ја сакам поезијата на Милена Марковиќ која на моменти е брутална и кога ја читам се чувствувам како некој да ме разбудил со протресување после дремка. И, секако, тука се македонските поети и секогаш со радост ја читам поезијата на Гане Тодоровски, Радован Павловски, Лилјана Дирјан… И уште само да истакнам дека освен од поезија, многу инспирација за пишувањето црпам и од бихејвиоралната економија која по вокација ми е поле на интерес и, секако, од она што го доживувам како лично искуство, како и интерпретацијата и рефлексијата на она што го набљудувам во другите и опкружувањето околу мене.

СВЕТСКА НЕДЕЛА НА МУЗИКОТЕРАПИЈАТА – ОД 10 ДО 15 АПРИЛ

Posted on април 10, 2025 by Europe House EUH

Музиката, во сите нејзини облици и форми, отсекогаш била дел од човечкото искуство. Покрај своето уметничко и културно значење, музиката поседува и терапевтски потенцијал, што сè повеќе се препознава и се применува низ свеxaтот. Музикотерапијата се афирмира како суштинска алатка за подобрување на емоционалното здравје и благосостојбата на луѓето. Музичката терапија или музикотерапијата не е нов феномен во доменот на медицината. Во минатото, кај старогрчките и египетските цивилизации, свештениците и лекарите верувале дека одредени звуци и мелодии можат да го балансираат телото и умот. Потоа, во традиционалната кинеска медицина музиката била дел од холистичкиот пристап кон здравјето. Во поновата историја, музикотерапијата добива научна основа и веќе во 20 век почнува да се применува во болници и рехабилитациски центри, особено за ветераните од војните кои страдале од физички и психолошки трауми. Со текот на времето, истражувањата потврдиле дека музиката има директно влијание врз мозокот, а музичката терапија може да поттикне позитивни емоции и да го намали стресот, а со тоа и да ги подобри когнитивните функции кај човекот. Денес, музичката терапија е интегриран дел од многу здравствени системи ширум светот. Се применува во неврологијата, психијатријата, онкологијата, како и во третманите на лица со аутизам, Алцхајмерова болест и депресија. Поради нејзината ефикасност, музикотерапијата станува една од најценетите комплементарни терапии, чија примена постојано се проширува со нови научни сознанија и иновативни методи.

Што подразбираме под музикотерапија (музичка терапија)?

Музикотерапијата е клиничка практика што користи музички интервенции за постигнување на индивидуални терапевтски цели. Ја спроведуваат квалификувани професионалци со завршено акредитирано образование во музикотерапијата. Тие работат со луѓе од сите возрасти кои имаат различни способности и вештини, со што и терапијата се приспособува на нивните физички, емоционални, когнитивни и социјални потреби. Под интервенциите во музикотерапијата се подразбира активно создавање музика, каде што пациентите свират на повеќе инструменти, а можат и да пеат или да импровизираат. Исто така, се применува рецептивно слушање музика, при што лицата слушаат снимени или изведени музички дела, па потоа ги коментираат или ги анализираат. Друга техника е пишувањето песни и анализа на текстови, што им помага на пациентите да создадат музика и да го истражат значењето зад текстот на песните. Покрај тоа, постои и водена музичка медитација, каде што музиката се користи за поттикнување релаксација и креативна визуализација. Сите овие интервенции се приспособени на индивидуалните потреби на секој пациент, без разлика дали пациентот закрепнува од посериозна повреда, болест, на пример мозочен удар, хронична болка или, пак, се справува со анксиозност.

Кои се придобивките од музикотерапијата?

Придобивките од музикотерапијата се многубројни. Во болнички услови, таа им помага на пациентите полесно да се справат со стресот и со болката од медицинските процедури, што потоа консеквентно може да доведе до побрзо закрепнување на пациентот. Во областа на менталното здравје, музикотерапијата овозможува простор за изразување, односно себеекспресија, притоа помагајќи им на луѓето кои се соочуваат со различни психолошки предизвици. Особено корисна е за децата со развојни нарушувања, бидејќи ја подобрува нивната способност за социјална интеракција и комуникација.

Светската недела на музикотерапија обезбедува вредна можност да се прикажат различните апликации на музикотерапијата низ целиот свет. Голем број болници и приватни ординации вклучуваат третмани за лекување преку музичка терапија. Оваа зголемена свест помага да се разбие стигмата и да почне да се промовира пристапот до овој нов медицински метод. Во многу европски земји, како Германија, Франција и Данска, училиштата исто така го прифаќаат овој пристап, со тоа што ја интегрираат музикотерапијата во нивните програми за поддршка на учениците со анксиозност или проблеми со концентрацијата. Истражувањата покажуваат дека музикотерапијата може да го намали чувството на анксиозност и да го подобри расположението, па дури може да помогне и во психолошкото справување со болките и со болестите.

Сѐ повеќе европски универзитети и истражувачки институции спроведуваат студии што ја демонстрираат ефикасноста на музикотерапијата во различни контексти и времиња. Националните здруженија за музикотерапија работат на воспоставување на професионални стандарди, кои се интересираат за промоција на образованието за оваа област. Музикотерапијата сè повеќе се вклучува во програмите за рехабилитација, со акцент на палијативната нега, како и услугите за ментално здравје низ Европа. На пример, во земји како Германија и Холандија, музикотерапијата постепено го наоѓа своето место во здравствените системи, а и самото поле на музикотерапијата, генерално, почнува брзо да се шири како што расте свеста и побарувачката за овој тип терапевтски услуги. Иновациите во областа се очигледни и во земји како Финска, каде што музикотерапијата е интегрирана во образованието на тој начин што ги поддржува децата со различни потреби и поттикнува поинклузивна средина. Затоа е мошне важно колку што е можно порано да се интервенира и да се забележи терапевтскиот потенцијал на музиката во негувањето на менталното здравје на поединците.

Недела на музичка терапија

Музиката одамна е препознаена како универзален јазик, кој ги надминува културните и јазичните бариери за да допре колку што е можно подлабоко во човечките емоции. Повторно се доаѓа до заклучокот дека музиката отсекогаш била, и ќе продолжи да биде, дел од човековото искуство и секојдневие. Оваа недела е можност да ја подигнеме свеста за значењето на музикотерапијата и нејзината интеграција во здравствените системи ширум светот, а особено во земјите од Европа. Музиката како терапија постоела уште од најдамнешните времиња. Корените можеме да ги најдеме и во приспивните песни што ги смируваат доенчињата, како и песните посветени на божествата, со цел да се успокои народот поради несигурноста и предизвиците со кои се соочувале. Во денешно време, оваа практика е научно-утврдена и широкоприфатена во медицинските и во психолошките дисциплини. Нејзината примена во европските земји сè повеќе се проширува, особено во третманот на пациенти со невролошки нарушувања, депресија и хронична болка. Светската недела на музикотерапијата е потсетник дека музичката терапија може да послужи како моќно средство за лична трансформација и исцелување.

Доротеа Огненовска

СВЕТСКИ ДЕН НА КУКЛАРСТВОТO: ОДБЕЛЕЖУВАЊЕ НА УМЕТНОСТА НА РАСКАЖУВАЊЕ ПРИКАЗНИ ПРЕКУ КУКЛИ

Posted on март 26, 2025 by Europe House EUH

Кукларството е посебен вид на драмска уметност. Некои го нарекуваат и занает токму поради изработката на куклите и нивната употреба во куклениот театар. Кукларството со векови останува да биде автентичен културен и уметнички израз, а продолжува да напредува во различни форми. Постојат оние веќе познати традиционални рачни кукли и софистицирани марионети, но денес станува многу актуелно и т.н. дигитално куклено играње. Во него, визуелно, преку платно, се прикажуваат интерактивни куклени претстави низ анимирани проекции што комбинираат технологии како 3Д-мапирање, виртуелна реалност и движења проследени со сензори. Оваа модерна форма на кукларство создава нови можности за раскажување приказни и ја проширува улогата на кукларството во современата уметност и театарот воопшто. Секоја година на 21 март, кукларите и сите уметници/ентузијасти ширум светот го слават Светскиот ден на кукларството, ден посветен на една од најстарите и највозбудливите форми на раскажување приказни. Идејата зад прославата на овој настан е, пред сѐ, да се препознае занаетот и да се истакне неговата динамична форма што постојано се развива и се приспособува на современите текови.

Потеклото на Светскиот ден на кукларството

Светскиот ден на кукларството е основан во 2003 година од страна на УНИМА, односно Светската унија на марионети (Union Internationale de la Marionnette), организација основана во 1929 година, чија главна цел е промоција на кукларството како уметнички и едукативен медиум. Идејата за овој ден ја предложил иранскиот куклар Џавад Золфагари (Javad Zolfaghari), кој сакал дa oддаде признание за придонесот на кукларството во глобалната култура. Иницијативата била прифатена ширум светот и оттогаш 21 март претставува годишна прослава на оваа уникатна уметничка форма.

Куклената игра датира илјадници години и е составен дел од традициите на раскажување приказни (storytelling) низ културите и цивилизациите. Некои од најраните записи за куклена игра доаѓаат од стариот Египет, каде што куклите се користеле во религиозни церемонии, но и за забава, најчесто како критика и сатира на актуелната политичка состојба. Во Азија, земјите како Индија, Индонезија и Кина имаат долга традиција на изработка на кукли и куклен театар. На пример, куклениот театар вајанг бебер користи растегливи листови хартија, на кои се исцртани сцени од различни приказни познати од Истокот – меѓу кои и најпознатите индиски епови: „Махабхарата“ и „Рамајана“, а потоа преку овие листови низ сенки се изведува театарската куклена претстава. Наместо традиционални кукли, раскажувачот (даланг) ги одмотува и ги прикажува илустрациите додека ја раскажува приказната, придружена со традиционална музика од гамелан оркестар. Оваа форма на куклен театар датира од 13 век и претставува значаен дел од индонезиското културно наследство, признаено од УНЕСКО како нематеријално културно богатство. Денес, вајанг бебер останува важен медиум за пренесување на митолошки и историски наративи, возобновувајќи ја древната уметност на раскажување приказни.

Иако вајанг бебер во Индонезија користи хартија за визуелно раскажување на епски приказни, во Индија, поточно во Раџастан, традиционалната уметност на куклениот театар – катпутли (kathputli) нуди поинаков, но еднакво магичен пристап кон куклениот театар. Како марионета со конци, таа се управува со една единствена нишка што минува од горниот дел на куклата и се контролира од кукларите. Зборот „путли“ значи кукла, додека „катпутли“ означува кукла целосно изработена од дрво. Иако основниот материјал е дрвото, овие кукли често се изработуваат и од памучен текстил и метална жица, за да овозможат дополнителна стабилност и подвижност. Во 1662 година на европското поднебје, конкретно во Англија, куклените претстави биле широко користени и за забава и за образование, при што ликовите како палавиот г. Панч и неговата сопруга Џуди станале фигури – икони на новото време.

Од друга страна, кукларството во Африка често служело за ритуални цели. Во Јужноафриканската Република, куклениот театар се развивал како дел од уметничките движења против апартхејдот, каде што кукларите ги користеле куклите за да ја потенцираат политичката и социјалната заднина на земјата. Покрај тоа, застрашувачките маски и куклите играле клучна улога во религиозните церемонии и ритуали посветени на божествата. Мали е познат по своите куклени фестивали, каде што куклите се користат во церемонии и настапи инспирирани од митологијата. Во Буркина Фасо, традиционалните куклени претстави се дел од фолклорните приказни и често вклучуваат големи, шарени маски. Во Нигерија има долга историја на кукларство, особено меѓу народите Јоруба, каде што куклите се користат во религиозни и културни церемонии.

Кукларството е повеќе од само забава

Традиционалното куклено играње игра значајна улога во зачувувањето на фолклорот и историските наративи. Многу култури користат марионети за да им пренесат митови и легенди на новите генерации и истовремено приказните да служат како и морална-дидактичка основа за младите. Во конфликтните зони, куклената игра е алатка за ширење на свеста и за лекување трауми. Куклите се широко користени во училниците за да ги ангажираат децата. Преку нив, тие учеле јазици, историја, па дури и наука преку интерактивно раскажување приказни. Едукативните телевизиски програми како „Улицата Сезам“ (Sesame Street) покажаа како кукларството ефективно може да ја научи младата публика да се справува со своите емоциите и да ги развие своите социјалните вештини. Куклите, т.н. мапети (the Muppets) на Џим Хенсон, биле некогаш наменети за деца, но сега американската телевизиска станица Еј-би-си повторно почна да ги емитува новите епизоди што се наменети исклучиво за возрасната публика.

И покрај подемот на модерната забава, кукларството продолжува да напредува. Тоа е жива уметничка форма што ги капсулира историјата и културата на различни народи и ги пренесува од генерација на генерација. Куклите им даваат глас и ги охрабруваат оние што се изразуваат потешко. На тој начин создаваат простор за слободно изразување на емоциите и стравовите, а потоа и простор за споделување идеи. Тие служат како посредници меѓу имагинацијата и реалноста. Без разлика дали се користат во традиционалниот театар или како современи интерактивни уметнички перформанси, куклите остануваат моќно средство за комуникација, алатка за поттикнување на едукативен дијалог и емпатија, што всушност ги прави безвременски раскажувачи на приказни и (и)стории.

Низ историјата, кукларството било користено и како медиум за исмевање на актуелната политичка сцена и општествениот поредок. Затоа што куклите не се „вистински“, преку нив можат да се хиперболизираат и да се нагласат карикатурите на познатите луѓе од општеството, а први на мета се политичките фигури, кон кои понекогаш се насочуваат и најострите критики. Куклите се исто така одлична алатка во психолошката терапија. Терапијата заснована на кукли им помага на поединците да се изразат на начини на кои може да им биде тешко во секојдневните нормални човечки интеракции. Светскиот ден на кукларството се одбележува така што голем број драмски уметници од куклениот театар, заедно со културните организации ширум светот организираат театарски претстави на одредена тематика. Многу театарски центри за изведувачки уметности се домаќини на специјални претстави што прикажуваат различни стилови на куклена игра. Сè додека има приказни за раскажување, кукларството ќе продолжи да биде живописна и возбудлива уметничка форма.

Доротеа Огненовка

СВЕТСКИОТ ДЕН НА МАТЕМАТИКАТА ИЛИ ДЕНОТ НА БРОЈОТ ПИ

Posted on март 14, 2025март 14, 2025 by Europe House EUH

Математиката е универзалниот јазик на човештвото. Секоја година, на 14 март, светот го слави Светскиот ден на математиката, или уште познат и прославен како Денот на Пи. Идејата за прославување на Денот на Пи првпат се појавила во 1988 година кога физичарот Лери Шо (Larry Shaw) го организирал првото официјално одбележување на овој ден во Експлораториум, музејот за технологија и наука во Сан Франциско. Речиси триесет години подоцна, во 2019 година, УНЕСКО официјално го прогласи 14 март за Светски ден на математиката, бидејќи овој датум го одразува првото приближување, односно апроксимација на π (3,14).

Што претставува бројот Пи?

Бројот Пи (π) е математичка константа која го претставува односот меѓу обемот и дијаметарот на една кружница. Пи е ирационален број, што значи дека неговите децимали се бесконечни, никогаш не завршуваат и не се повторуваат; со други зборови, не следат никаков предвидлив образец. Оваа карактеристика го прави Пи еден од најфасцинантните броеви во математиката. Најчесто се користи приближната вредност 3,14159, но досега се пресметани над билион негови децимали со помош на компјутер. Датумот 14 март е избран поради неговата сличност со првите три цифри на бројот Пи (π), приближно 3,14. Оваа математичка константа претставува суштински елемент во многу научни дисциплини и е симбол на бесконечноста и мистеријата на математиката.

Историјата на бројот Пи датира од античките цивилизации. Египќаните и Вавилонците користеле различни приближни вредности за константата, а грчкиот математичар Архимед бил првиот кој преку геометриски методи успеал да се доближи до неговата точна вредност. Подоцна, низ вековите, различни математичари од повеќе култури продолжиле да го проучуваат и да го прошируваат нашето разбирање за оваа константа. Пи се појавува во многу формули во геометријата, тригонометријата и математичката анализа. Научниците го користат Пи во многу различни области на науката и инженерството: во тригонометријата, да ги пресметаат орбитите на планетите и сателитите, да ги разберат својствата на светлината и звукот, во електромагнетизмот (равенките на Максвел), во термодинамиката и механиката на флуиди, при дизајнирање мостови и механички структури, но и при изградба на згради. Пи наоѓа практична примена и во економијата и статистиката (при анализа на финансиски пазари), во биологијата и медицината ( моделирање на биолошки циклуси и ритми, како што се срцевите отчукувања и скенирање со магнетна резонанса), а мошне интересно, Пи се појавува и во употреба во секојдневниот живот: кај ГПС и навигациските системи, како и во мерење на брзината и движењето на возилата.

Во книжевноста и уметноста бројот Пи (π) често се користи како симбол на бесконечноста, ирационалноста и вечната потрага по скриените вистини на универзумот. Еден од најпознатите примери во филмската уметност е филмот „Πи“ (Pi) на Дарен Аронофски од 1998 година. Филмот е психолошки трилер кој ја следи приказната на Макс Коен, генијален, но параноичен математичар кој верува дека сè во универзумот може да се објасни преку броеви и математички шеми. Неговата опсесија да ја пронајде тајната нумеричка формула што го опишува светот е клучен дел од неговите истражувања за бројот Пи. Во филмот, бројот Пи служи како симбол на хаосот и човечката потрага по совршената форма во природата. Освен во филмот на Аронофски, бројот Пи е инспирација за многу уметници и писатели.

Во поезијата постои посебен жанр таканаречен „пи поезија” (pi poetry), каде што бројот на букви во секој збор ја следи низата од цифрите на Пи, а додека во визуелната уметност Пи често се користи во апстрактни и геометриски дела за да ја прикаже дихотомијата меѓу хаосот и космосот во природата. Познат е и романот „Life of Pi“ (2001) на канадскиот автор Јан Мартел, кој преку ликот на младиот чувар во зоолошката градина Пи ја отсликува човековата истрајност низ врската помеѓу човекот и природата, при што Пи ќе биде „заглавен“ на бродот со дивиот тигар, Ричард Паркер.

Интересни факти за бројот Пи

Бројот Пи е ирационален, што значи дека неговите децимали не следат никаква повторувачка шема.
Во 2019 година научници пресметале 31,4 билиони децимали на π со помош на суперкомпјутер.
Алберт Ајнштајн е роден на 14 март – Денот на бројот Пи!
Некои луѓе се натпреваруваат во меморирање што повеќе децимали на π – додека светскиот рекорд засега надминува 70.000 децимали.
Архимед бил првиот кој развил метод за пресметување на π со употреба на многуаголници.

Зошто математиката е важна?

Математиката е една од најзначајните и највлијателни науки во човечката историја. Светскиот ден на математиката се одбележува на различни начини низ целиот свет. Училиштата и универзитетите организираат натпревари или предавања за да ги поттикнат младите да ја истражуваат оваа дисциплина. Во секоја сфера од животот, без разлика на професијата, математиката ја наоѓа својата практична примена. Може да се рече дека бесконечниот потенцијал на науката е да ги содржи сите други науки во себе и истовремено да биде дел, т.е. конструкт на секоја поединечна наука што постои во светот. Благодарение на математиката, се буди логичкиот начин на размислување, кој нѐ учи на критичко размислување и решавање проблеми, а нѐ поттикнува и на аналитички пристап кон различни предизвици. Таа ни помага да ја разбереме сложеноста на светот околу нас и без неа современите достигнувања во инженерството, медицината, физиката, информатиката и многу други области би биле незамисливи. Истражувањата покажуваат дека математичката писменост е клучен фактор за успех во 21 век бидејќи го надградува и го поттикнува логичкото расудување и разбирање на проблемите. Затоа, нејзината важност не се согледува само во формулите и равенките, туку и во секојдневниот живот, каде што ни помага да донесуваме подобри одлуки и да го разбереме светот подетално. Математичките модели се користат за да се предвидат временските услови, да се дизајнираат авиони и да се развијат нови лекови. Во секојдневниот живот математиката ни помага да управуваме со нашите финансии, да готвиме, да патуваме и да донесуваме промислени одлуки, додека во уметноста и музиката математичките принципи се користат за да се создадат хармонични композиции и визуелно впечатливи дизајни.

Светскиот ден на математиката е потсетник за убавината и моќта на математиката. Тој е ден кога го славиме универзалниот јазик на науката и неговиот придонес кон нашето разбирање на светот. Во денешниот свет математиката е основа за сите други науки и таа продолжува да расте со развојот на вештачката интелигенција. Светскиот ден на математиката ги поттикнува младите луѓе да се заинтересираат повеќе за оваа дисциплина и да ја препознаат нејзината убавина и практична примена. Овој ден, 14 март, е официјално признание за улогата на математиката во нашето секојдневно постоење и нејзиниот придонес кон човечкиот напредок.

Доротеа Огненовска

Ѕ. Георгиевски и К. Богоева: Роман на годината е награда поголема од сите нас

Posted on март 4, 2025март 4, 2025 by euhouse

Интервјуто го подготвивме во соработка со блогот за култура Блен.мк, како дел од рубриката #CultureMatters.
Содржината на интервјуто е единствена одговорност на интервјуираниот/та и не ги одразува ставовите на Европската Унија.

Разговара: Наташа Атанасова

Наградата Роман на годината секоја година во март го привлекува вниманието на јавноста. Во текот на неколку недели, сите го следиме стеснувањето на кругот и избирањето на најдобриот роман за претходната година. Ова е најзначајната книжевна награда во нашата земја, која нашата книжевна сцена ја прави да држи цивилизациски чекор со светот.

Во пресрет на доделувањето на наградата по 26-ти пат, разговаравме со двајцата луѓе кои низ годините станаа прва асоцијација за Роман на годината – Ѕвездан Георгиевски, некогашен уредник на културната рубрика во „Утрински весник“ а денес директор на Фондацијата „Славко Јаневски“ и Катерина Богоева, новинарка за култура во „Утрински весник“, дел од Фондацијата и редовен член на жири-комисијата за наградата во изминатите години.

Како почна приказната на наградата Роман на годината?

Ѕ.Г.: Во 90-те години бев еден од сопствениците на радиото „Канал 4“ и на дневна основа го следев белградското култно радио „Б92“. И така, се запознав со Веран Матиќ, кој тогаш беше шеф на радиото. Се зазборувавме и тој ми вели: многу е важно медиумот да излезе од себе, да не остане само медиум. Тие објавуваа книги, правеа настани, организираа протести и концерти, печатеа плакати… И мене таа приказна дека медиумот треба да излезе од себе ми се врза в глава, па кога станав уредник на културната рубрика во „Утрински“ посакав да правиме нешто што е надвор од весникот. Идејата прво беше да бираме Книга на годината, но потоа по совет на Димитар Башевски, решивме да бираме Роман на годината.

За разлика од денес, романот тогаш беше прилично во дефанзива и се плашев дека ќе стигнат само неколку романи, а и дека ќе нè прогласат за копија на Ниновата награда. Ама размислив малку и решив дека тоа е тоа. Потоа одредивме наградата да биде највисоката локална парична награда, 120 илјади денари или четири илјади марки, кои тогаш вредеа повеќе од четири илјади евра денес.

И така стартувавме во 1999 година. Таа прва година стигна дваесет и еден роман, од кои три беа дисквалификувани оти беа постари изданија и се бираше од осумнаесет. Оттогаш до денес остана распишувањето на конкурсот да биде на 15 декември и да трае до 15 јануари, а соопштувањето на добитникот на 15 март. Идејата беше во овој период во културната рубрика да се држи тензијата и цело време да имаме материјал за објавување – извадоците од секој од романите, книгите што влегуваат во следниот круг…

Кога ги утврдивте правилата за гласање за наградата да бидат такви какви што се денес?

Ѕ.Г.: Првата и втората година имавме дискусии за книгите и сфатив дека на тој начин претседателот на жири-комисијата или некој еминентен член имаа големо влијание на гласањето на други членови, кои имајќи ја предвид нивната големина, се согласуваа со нив и реков од следната година нема дискусии. И така, од третото доделување до ден-денешен, од првиот до последниот круг правиме ливчиња и се гласа тајно. Дискусии има само за тие книги што отпаѓаат откако ќе отпаднат и на крај, откако ќе се изгласа победникот.

Низ годините, некои членови на жирито, како Ташко Георгиевски или Гане Тодоровски, се бунеа против тој начин на гласање, но не дадов тоа да се смени.

Исто така, уште на првото жирирање, кога Петре М. Андреевски беше во комисија, ги гледа книгите и вика: тука нема роман на годината. И измислив дека во Правилникот стоело дека мора да се додели наградата, па седнав утредента, го направив Правилникот и ставив во него дека наградата мора да се додели. Со него многу расправавме околу тоа што е моја теза – ако на Градски стадион има трки на сто метри, може победниците се далеку од европскиот или светскиот рекорд, ама победиле тука. Не мора секоја година во Македонија да има ремек-дело, тоа го нема ни во Франција, ама во таа конкуренција жирито ќе избере кој е најдобриот и тоа е тоа.

К.Б.: Факт е дека членовите на жири-комисијата генерално се задоволни од начинот на гласање. Јас сум тринаесетта година по ред во жири и континуитетот покажува дека начинот на гласање е вистински и праведен.

Во жири-комисијата влегува еден член од организацијата и еден е претходниот добитник на наградата. Како се прави изборот на останатите членови?

К.Б.: Ние се договараме за тоа кои ќе бидат останатите членови, со тоа што сакаме да бидат од различни генерации и од различни естетски провениенции, да не се блиски меѓу себе и да немаат вкусови што се поклопуваат, како и да нема конфликт на интереси, затоа што сме мала средина.

Ѕ.Г.: Многу е битно тој што е во жири да ја следи продукцијата и, секако, да се избегнува конфликтот на интереси. Се трудиме и мислам дека сме успешни во тоа да нема никаква дамка на наградата и многу сум среќен поради тоа.

Прашањето за тоа дали некое дело е роман или не и дали треба да влезе во конкуренција за наградата, отсекогаш се појавувало во јавноста. Каков е ставот на наградата Роман на годината во однос на тоа?

Ѕ.Г.: Кај нас во најтесен избор имаат влезено многу дела кои се необични, како „Бледи сенки, далечни гласови“ на Дурацовски, на пример. Јас немам никаква намера да влегувам во теориски расправи за тоа што е а што не е роман. Ако издавачот или авторот смета дека тоа е роман, тогаш тоа е роман и делото влегува во конкуренција. Ако некој член на жирито смета дека не е, не гласа за него и тоа е.

Во тој контекст, во 2019 година направивме трибина за „Улица“ на Славко Јаневски, затоа што е објавена во 1950 година како повест, а „Село зад седумте јасени“ се смета за првиот македонски роман а е објавен во 1952 година. Зарем „Смрт во Венеција“ или „Старецот и морето“ не се романи? А „Улица“ е поголема од вториов, на пример, и нашата идеја тогаш беше да го прогласиме „Улица“ за прв македонски роман.

Во тој контекст, тука е и „проблемот“ со жанровските романи, со романите за деца…

Ѕ.Г.: Знам дека кај жирито е тешко еден роман за деца да победи во конкуренцијата на „сериозните“. Но, еве, хипотетички, што ако ни се случи „Малиот принц“, ќе го фрлиме? Не, не е наградата за „сериозни“ романи па да ги исфрламе детските, љубовните, младинските… Роман на годината е отворено поле за сите.

Низ годините преку наградата Роман на годината се афирмираа многу млади писатели и тоа, се чини, придонесе да се цени повеќе, нели?

К. Б.: Во периодот на нашата транзиција, кога згаснуваше „Утрински весник“ и Роман на годината премина во Фондацијата „Славко Јаневски“, не сакајќи ги поддржавме младите автори кои на некој начин добија самопотврда и самодоверба, а денес се успешни и преведувани. Тука се Петар Андоновски и Давор Стојановски, кои се последни кои ја добија наградата од „Утрински“ и Фросина Пармаковска, првата на којашто наградата ѝ ја додели Фондацијата. Наградата долги години е поттик за многу млади автори, затоа што гледаат дека не ја добиваат само старите и големите потврдени имиња, нешто што апсолутно важеше во еден период во Македонија и ги обесхрабруваше младите.

Ѕ.Г.: Значи, наградата во 2005 година ја доби Пајо Авировиќ за дебитантскиот роман „Џахиз и истребувачите на кучиња“, а пред него во 2002 и Гоце Смилевски за „Разговор со Спиноза“. Гоце Смилевски ја доби во конкуренција со Петре М. Андреевски, Луан Старова, Атанас Вангелов, Коле Чашуле. Наградата е за роман, не е за дело, не е за човек.

Преглед на сите добитници и финалисти за наградата Роман на годината ТУКА

А како се менуваше застапеноста на жените во наградата низ годините – како во учеството во жири-комисиите, така и меѓу наградените?

Ѕ.Г.: На почетокот во „Утрински“ вработените беа пола мажи, пола жени, ама петте главни луѓе беа мажи. Исто беше и со жири-комисиите, првите години беа само мажи. Интересно беше во 2004 година, кога во најтесниот избор влегоа само три романа и сите три на женски автори: „Скриена камера“ на Лидија Димковска, „Каменот од твојот ден“ на Јагода Михајлова-Георгиева и „Куклите на Росица“ од Оливера Николова. Јас тогаш во „Глобус“ пишував за напливот на литература од жени и дали Јасна Котеска или Елизабета Шелева со кои разговарав за тоа, некоја од нив ми рече дека тоа се вика миграција на пари – кога со еден издаден роман се купува плац на Водно, тука се мажите; кога за да издадеш роман треба и да платиш, на сцена настапиле жените, а мажите заминале онаму каде што се парите, во ИТ на пример.

Кога ќе видиш дека денес речиси сите се жени во комисијата и дека повеќе од половина добитници на наградата низ годините се жени, преку целиот процес овие 25 години може да се анализира што се случувало на книжевната сцена.

К.Б.: Тоа убаво се гледаше и на јубилејот по повод 25 години Роман на годината што го имавме лани, кога на прославата во Драмски театар ги изложивме кориците на наградените романи низ годините и до секоја поставивме портрет од авторот и кој бил во комисија таа година. Тие полици сега стојат во Комерцијална банка, нашиот најголем спонзор.

Од покровителство на „Утрински весник“ и МПМ, наградата премина во Фондацијата „Славко Јаневски“. Што доби, а што изгуби Роман на годината при таа транзиција и како оди денес финансирањето?

Ѕ.Г.: Јас сум многу горд на таа награда, бидејќи ја сметам за мое чедо, иако во суштина тоа и не е баш точно, затоа што ниту давав пари за наградата, а и цела редакција се организираше, сите бевме тука. Кога се затвори „Утрински“ барав чаре како да ја спасиме наградата и Манчо Митевски, стар новинар, ја даде идејата да направиме фондација. Бидејќи „Роман на годината“ е генеричко име, фондацијата ја нарековме „Славко Јаневски“ по авторот на првиот македонски роман. И ќерка му на Славко, Јана, која живее и тука и во Брисел, веднаш прифати.

Денес „Комерцијална банка“ е генерален покровител и дава 5.000 евра на годишно ниво, со кои ги покриваме наградата, хонорарите за жири-комисијата и статуетката. Од Министерството за култура даваат околу 2.000 евра, со тоа што со нив секогаш е проблематично во кој период ќе ги исплатат. Но, „Комерцијална банка“ се навистина сигурен партнер, кој ја има препознаено наградата, досега се задоволни и го почитуваат целосно нашиот начин на презентација, доаѓаат на прес-конференцијата за прогласување на добитникот и на свеченото врачување на наградата, така што досега сè било многу коректно и среќни сме поради тоа.

Можеби кубуриме со финансиите, ама па од друга страна навистина наидуваме на разбирање од сите. Имаме соработки со Градската библиотека, со НУБ, ни отстапуваат простор и ни помагаат кога ќе ни притреба, исто и МАНУ, а и Општина Центар, која ни ги отстапува просториите на Читалната „Славко Јаневски“ за жирирањето. И секаде правилно ја гледаат наградата, не ја толкуваат ни преку мојот ангажман, ни преку моите колумни или политички ставови. Гледам дека луѓето од културата навистина ја сакаат оваа награда.

Апсолутно е така. Имате ли идеи за активности со кои може да се збогатува и проширува наградата, кои ви стојат во фиока заради немање финансии?

Ѕ.Г.: Уште одамна имаме размислувано наградениот роман да го преведеме на друг јазик, на англиски, на пример, но тоа е скапо. Сме сакале во таа недела од март кога ќе се знаат романите во најтесен избор, да направиме барем седумдневна резиденција за преведувачи од македонски на некој друг јазик, па да доаѓаат преведувачите и да ги видат романите, да се запознаат со авторите. После тоа, сме размислувале да влеземе во комуникација со некои слични награди во регионов, да направиме некоја размена со нив и да се зближиме, ама да бидам искрен, сега во март одам во пензија и мене ентузијазмот полека ми спласнува.

К.Б.: Ама убаво е да се спомнат и работите што сме ги направиле досега. Фондацијата за првпат го реобјави романот „Село зад седумте јасени / „Стебла“ на Славко Јаневски, издадовме мала едиција со неговите сценарија за филмови „Македонскиот дел од пеоколот“, „Јазол“ и „Деветтиот задгробник“, ги реиздадовме „Тврдоглави“ и „Депонија“, го издадовме стрипот/графичка новела „Улица“ од Матеј Богдановски, направивме изложба со неговите дела во Музеј на Град Скопје, објавуваме на сајтот електронски книги, правевме и еден перформанс за Славко Јаневски, имавме соработка со Кинотека, каде што се пуштаа филмовите снимани по негови сценарија, организиравме поетско читање… Дополнително, ги промовираме наградените романи и во други градови низ државата во текот на целата година, со што ги доближуваме и до другите жители на нашата земја не само до оние од главниот град.

Наградата е навистина престижна и имам впечаток дека многумина пишуваат романи за да се видат на списокот во конкуренција за Роман на годината. На писатели кои ја добиле наградата, таа им има многу придонесено за пораст на самодовербата, а од друга страна, на писатели кои ја немаат добиено им претставува голема болка и им ја подрива вербата во сопствениот квалитет. Дали има уште нешто што не спомнавте, а на што се должи овој престиж што го има Роман на годината?

К.Б.: Тоа што последниве години извадоците од романите во конкуренција за Роман на годината излегуваат на „Окно“, кој е влијателен медиум во културата, е многу важно и за нас, и за авторите, на кои верувам дека им е битно да се појават таму во контекст на наградата. Среќни сме што Коља е отворен за соработка и што таму веќе се создава една архива која е значајна за историјата на нашата книжевност.

Ѕ.Г.: Ние немаме многу медиуми што се занимаваат сериозно со културата. Но, кога станува збор за Роман на годината, добивањето на наградата повлекува многу интервјуа со авторот, романот се продава повеќе, тиражите на македонските автори се кренати генерално гледано, луѓето следат и читаат, а еве ти имаш и повеќе контакти од нас со авторите и знаеш каков е пулсот за наградата.

Кога во 1986 година бев на Струшките вечери на поезијата и се славеа 25 години од постоењето, сите се чувствувавме како сведоци на нешто многу големо. Тогаш некој рече дека ако нешто во Македонија трае повеќе од 20 години, тогаш вреди, така што јас често го користам тоа за Роман на годината, која годинава се доделува по 26-ти пат. И уште нешто ќе кажам пак: Роман на годината е како престарена рок-ѕвезда, како Миг Џегер. За него можеш што сакаш да кажеш, ама нема да му го нарушиш реномето. Тоа е награда поголема од мене и од сите нас, која покажува дека сме цивилизирана држава која оди во чекор барем со она што се случува на светската книжевна сцена. И верувам дека Роман на годината има направено повеќе за македонскиот роман отколку што направила македонската држава.