Придружете ни се да го прославиме вториот роденден на Europe House во текот на месец ноември. 
Проверете ја нашата мапа, следете го календарот на социјалните мрежи и бидете во тек со сите случувања. 
Едно од прашањата што најчесто ги добивам кога се разговара за одржливата мода е – Зошто се парчињата толку скапи? На прв поглед, објаснувањата и аргументите се повеќе од јасни, но кога ќе ја погледнеме подлабоко поголемата слика, неизбежно се поставува прашањето – Што е скапо? И дали одржливата мода навистина е поскапа од брзата мода?
Прво нешто што секогаш им го кажувам на луѓето кои само што тргнале на нивното одржливо модно патување е – најодржливата облека е онаа што веќе ја имате во вашиот плакар! Ако сакате да додадете нешто во вашата гардероба или да ги размрдате комбинациите, сепак можете да го искористите максимумот од она што е веќе произведено. Позајмувајте или разменувајте со пријатели, разгледувајте низ вашите локални продавници за облека од втора рака или размислете за алтернативни начини, како изнајмување.
Но, што кога сакате нешто ново? Реалноста е дека термините како „свесно“, „еко“ или „одржливо“ не значат ништо сами по себе бидејќи термините не се регулирани од никаква трета страна. Тогаш, што значи „одржлива мода“? Одржливата мода во суштина се однесува на облека и додатоци што се произведуваат и/или до кои се пристапува на еколошки и општествено одговорен начин. Причината поради која зборот „пристапува“ е во дефиницијата за одржлива мода е бидејќи терминот не треба да се ограничува на правење или купување нови работи. Иако маркетинг кампањите за одржливост нè наведуваат да веруваме дека можеме да си го купиме патот до одржливост, тоа не е толку едноставно. Да, можеме да избереме да купуваме на поодржлив начин, но вклучувањето во одржливата мода не бара задолжително купување ништо ново.
Зошто евтината брза мода всушност скапо се плаќа?
Моделот за брза мода е изграден врз бесконечен циклус на прекумерно производство и прекумерна потрошувачка. Евтините цени од брендовите за брза мода се овозможени само затоа што овие брендови произведуваат во огромни количини. Иако компаниите не прават многу профит од секое парче облека, можат да профитираат стотици милиони, па дури и милијарди, бидејќи произведуваат толку многу. Дури и кога некои брендови за брза мода почнуваат да вклучуваат (мал) процент од рециклирани и органски материјали во нивните колекции, ова ниво на производство никогаш не може да биде одржливо. И, бидејќи брендовите за брза мода произведуваат во толку големи количини, можат да преговараат со фабриките за намалување на цените. Овие преговори ги потиснуваат платите на работниците и ги одржуваат безбедносните стандарди на работното место многу ниски.
Знам дека статистичките податоци не се најомиленото нешто за модните вљубеници, но дозволете да ви приложам неколку за да ја претставам појасно сликата за модната индустрија денес:
Дали бавната мода навистина е поскапа?
Едноставните, јасни, видливи и опипливи одговори на прашањето зошто една кошула, на пример, произведена по начелата на бавната, одржлива мода, е поскапа од кошула на бренд за брза мода, се следните:
Тука доѓа на ред промената на нашата перспектива за она што е „скапо“. Навиките на купување се сменија многу низ годините, а голем удел во тоа играше достапноста на новата облека. Модата навистина беше статусен симбол во децениите пред индустриската револуција. Добро скроената облека беше идентитет на богатите. И иако правењето облека беше поевтино, купувањето облека од масовно производство стана поудобно. Модата беше исто така најисплатлив начин за учество во општеството.
Денес, брзата мода и социјалните мрежи нè натераа да веруваме дека е нормално да купуваме 52 микросезони годишно. Социјалните медиуми имаат огромна улога кога станува збор за прекумерната потрошувачка и културата на влијание. Тоа ја поттикнува стигмата околу повторното носење облека откако еднаш ќе се сподели на интернет. Што е уште полошо, овие ултрабрзи модни брендови ни го испраа мозокот да мислиме дека е во ред да носиме нешто еднаш, а потоа да го фрлиме затоа што не чинело доволно за да го цениме.
Дали одржливата облека треба да стане евтина?
Додека луксузната одржлива облека (која понекогаш е дури и рачно изработена) е прилично скапа, не сметам дека е неразумно некои брендови да наплаќаат 2.000 денари за маичка. Мојата логика е дека не можам (сега веќе и не сакам) да купам 5 маички од 2.000 денари, како што би ги купила кога би биле (и до 10 пати) поевтини, како оние во продавница за брза мода. Но, бидејќи свесно купувам една нова маичка годишно, маичка која знам дека добро ми стои, дека е квалитетна и ќе издржи многу перења, дека можам да ја комбинирам на многу начини, дека е од материјали пријатни за околината, дека сите луѓе во процесот на нејзиното производство биле фер платени и дека со нејзиното купување поддржувам локален бизнис, тогаш 2.000 денари за едно навистина добро парче облека ми звучи како паметен избор. Ова е мајндсетот на бавната мода што го усвоив и со кој општеството треба повеќе да се запознае.
Мојот одговор е: Не, облеката не треба да биде толку евтина како што е сега. Хипотетички, ако одржливите брендови станат евтини како „нормалните“, тогаш луѓето сè уште би ја купувале истата количина облека како што прават сега, и веројатно ќе ја фрлат по неколку носења бидејќи им станала здодевна. Правејќи ги работите толку евтини како што се сега, создаваме и поттикнуваме „општество на отфрлање“.
Ако нешто чини малку повеќе (како порано), луѓето повеќе би се грижеле за работите кои ги поседуваат. Затоа што сега, ако парчето облека е скинато или има неисправен патент, се чини полесно е да го купиме/нарачаме ново, отколку да го поправиме. Порано, без масовното производство што го имаме сега, облеката беше поскапа. Нашите баби и дедовци купуваа облека и ја носеа со децении. Но, сега не сакаме да бидеме „демоде“.
Иако одржливата облека треба да стане подостапна за повеќе луѓе, цените не треба да се спуштат на цените на брзата мода. Запомнете дека одржливоста не е сè или ништо. Направете што можете во рамките на вашите можности. Сигурна сум дека не ви требаат стотици парчиња облека во плакарот.
https://www.instagram.com/p/CUf2A77M5ZJ/
Да ја направиме одржливата мода поинклузивна
Се согласувам дека некои брендови се прескапи, па колку и да штеди некој, нема да може да си ги дозволи. Сега, овие брендови навистина треба да станат поевтини ако сакаме да ја направиме одржливата мода поинклузивна. Зголемената побарувачка е навистина единствениот начин да се направи етичката облека подостапна за повеќе луѓе.
Има една работа што многу луѓе ја забораваат. Кога нарачувате онлајн или одите во продавница за брза мода и купувате 10 производи на нив, трошите доста пари. Но, бидејќи сте купиле толку многу облека, секое парче не изгледа толку лошо. Дури кога ќе го погледнете подобро или ќе почнете да го носите и перете, излегуваат на површина сите маани и недостатоци.
Не заборавајте дека не се работи само за купување етички и одржливо изработена облека. Се работи за купување помалку и одржување на тоа што веќе го имаме. Затоа, наместо да имате гардероба исполнета со евтина облека (од која половина не ја ни носите), поседувајте помала колекција која е квалитетна и која навистина ја сакате.
Автор: Александра Спасеска (https://www.instagram.com/aleksandrina_vezilka/?hl=en)
Илустрација: Моника Стојановска (https://www.instagram.com/_moooki/?hl=en)
Europe House ве поканува да учествувате во #GREENFILM со цел да ја доближиме публиката на трите Europe House до вашите креативни идеи, во форма на кратки документарни филмови или фикција кои се однесуваат на заштитата на животната средина.
#GREENFILM е филмска активност која ќе ангажира млади луѓе на возраст од 15-25 години. Тие се поканети да учествуваат на конкурсот каде нивна задача ќе биде да продуцираат кратки филмови од 30 секунди до 3 минути со главен фокус на идентификување на проблемите поврзани со животната средина. Оваа активност ќе ги натера младите луѓе да се вклучат во прикажувањето на овие проблеми на креативен начин, а истовремено да ги натера да ги истражат нивните идни можности во светот на филмот.
И тие ќе ни ја достават својата работа. Следен чекор ќе биде да се изберат 10 најдобри филмови од професионално жири и да се организира вечерта на прикажување на филмовите. Во проекциската вечер ќе го објавиме и победникот „Best of all“, кој ќе добие професионална камера.
Право на учество имаат:
-Сите млади од 15 до 25 години.
– За сите македонски граѓани.
– Времетраење на филмот од 30 секунди до 3 минути.
Времетраење на натпреварот
Конкурсот трае од 00:00 часот на 28.10.2021 година до 00:00 часот на 01.12.2021 година.
Учество во натпреварот
Секој учесник/тим може да учествува во наградниот натпревар само во свое име и со учество потврдува дека сите дадени лични податоци се само негови лични податоци и дека се согласува со овие правила и услови на наградниот натпревар.
Услов за учество на натпреварот е учесниците да бидат запознаени и да се согласуваат со сите правила на наградниот натпревар. Со учеството на конкурсот се смета дека учесникот се согласил со сите услови во врска со наградниот конкурс.
Видеото може да биде на македонски, албански или англиски јазик.
Видеата со навредливи содржини нема да се земаат во предвид (вулгарни или навредливи зборови; елементи на агресивен национализам, ксенофобија и антисемитизам; верска, идеолошка, политичка пропаганда; расна, културна, социјална, религиозна, етничка, нерелигиозна и друго)
Видеото може да биде во кој било формат (анимација, документарец итн.), може да биде вербално или невербално, во форма на скица или друго.
– Натпреварувачите можат да споделат и мала промоција на филм од 10 секунди која може да ја промовираат на Инстаграм со хаштаг #GreenFilm2021 #EuropeHouseSkopje #EuropeHouseStrumica #EuropeHouseKrivaPalanka
Учесниците не треба да имаат претходна обука како филмаџии. Доволно е да се има идеја и желба да се продуцира филм.
Филмовите може да се снимаат со кој било уред за снимање: камера, телефон, ipad итн. Крајниот рок за аплицирање е 1 декември 2021 година. Финалниот производ (филм) треба да се испрати на е-маил адресата на Europe House: euinfo@europehouse.mk како vimeo линк.
Од сите апликации, 10 филмови ќе бидат избрани од професионално жири од различни сектори кои ќе бидат прикажани во МКЦ. Во меѓувреме, стручното жири од различни сектори ќе го избере најдобриот филм на Green Film . Авторот на најдобриот филм ќе добие награда професионална камера.
Контактирајте нѐ на euinfo@europehouse.mk доколку имате какви било прашања.
Пополнете ја апликацијата подолу за да учествувате на натпреварот #GREENFILM.
[gravityform id=”3″ title=”false” description=”false” ajax=”true”]
Разговараше: Наташа Атанасова
Како читател не е затворен во една книжевна епоха или жанр, го интересира сè и сешто. Ги сака Буковски, Булгаков, Борхес, Гомбрович, Капушќињски, Атвуд, Јерговиќ, Твардох…, ама ако мора да издвои само еден од авторите што ги има издадено, тоа би бил Витолд Гомбрович. „Оти Гомбрович не следи некакви жанрови, туку ги создава, оти возбудува со сарказмот, иронијата, ги сведува „големите“ прашања на човештвото на некој навидум мал, ништовен настан, извртувајќи го и играјќи си со него, притоа релативизирајќи го на само нему својствен начин, дрзок и бескомпромисен“, вели Филип Димевски, основач на издавачката куќа „Бегемот“.
Иако прашањето за омилениот автор беше „бонус“, фино легнува како увертира на разговорот со него за тоа што го интересира како издавач и како размислува како креатор на активности на нашата културна сцена.
Како реши дека сакаш да се занимаваш со издавачка дејност? Какви ти беа почетоците тогаш, а како гледаш на тоа од денешно растојание? Донесе ли правилна одлука?
Издавачката дејност е тесно поврзана со мојата професија, филолог и преведувач сум по струка, па за време на студиите некако спонтано пред мене се испречи голема литература што во тоа време не беше објавена. Природно ми дојде да размислувам во насока да отворам издавачка куќа, едноставно сакав да се занимавам со тоа. Така, скромните почетоци на „Бегемот“ беа во 2009 година, во првите неколку години чекоревме бавно, објавувавме по 3-4 книги годишно, но со текот на времето се отвораа пред нас нови и нови книжевности, некои истражени, некои што допрва сакавме да ги истражиме.
Особено нѐ интригираа, условно кажано, помалите книжевности, како полската и чешката, како и поавангардните автори од поголемите книжевности. Во меѓувреме се отворија повеќе можности за издаваштвото, па на мое огромно задоволство успеавме да објавиме некои култни автори на македонски јазик, како Борхес, Гомбрович, Вајлд, Манро, Атвуд, Булгаков и др.
Од денешна перспектива гледано, да, секако, мислам дека донесов правилна одлука. Како не би била правилна кога успевам да ги спојам задоволството и работата?!
Во „Бегемот“ со години градите и надградувате едиции со издржан уреднички концепт. Имате ли во глава идеја за некоја нова едиција, која ви се крчка, но на која сè уште не ѝ дошло времето?
Секогаш има нешто во позадина што го чека својот момент да се појави, но се трудиме да не останеме само на идеја. Во последниве три години почнавме да осмислуваме и веќе да реализираме две нови едиции: „Перископ“ и „Плочка“.
„Перископ“ е едиција што се занимава главно со есеистика, досега брои три изданија од сериозни автори (Чеслав Милош, Марта Нусбаум, Данило Коцевски), а еве да најавам дека многу скоро, во текот на ноември, ќе има уште две нови изданија од двајца многу значајни автори за светската литература. Интересно е да се види и есеистичката страна на одредени славни автори што главно се познати по своите белетристички дела. Токму тоа е еден од концептите за оваа едиција.
„Плочка“ е исто така една од поновите едиции, донекаде монографска, донекаде есеистичка едиција, којашто се занимава главно со урбаната тематика. Оваа едиција досега брои четири изданија: „Урбани легенди“ од Васко Марковски, монографското издание „Астални проекции“ за поетско-книжевниот настан што го одбележа Скопје во изминативе години како еден урбан феномен во градот, како и двете изданија од Томислав Османли – „Медиумот што недостасува“ и најновото издание „Стрип – деветтата уметност“, тематски и теориски многу ангажирано дело што се занимава со теоријата на стрипот од светски рамки до она што е најважно за нас: стрипот во македонскиот контекст, низ историјата до денес.
Може ли издавач со уредничка политика како вашата да порасне во средина како нашата?
Да порасне, да, но до кои размери, не знам. Веројатно не може да порасне до размери како издавачите со комерцијална уредничка политика, но оние издавачи со слична политика како „Бегемот“ имаат и поголеми амбиции за влијание во културата, преку организирање разни книжевни и културни настани, како и преку публицистика на културна тематика, со реакција кон осмислувањето на културните политики од државата. Тоа се издавачите што индиректно и директно ја креираат „живата“ култура, така што во таа смисла сметам дека може да се постигне поголем резултат. Една среќна околност за државата е што поголемиот дел од сите овие луѓе сето тоа го прават само од желба, па затоа и е феномен во средина како нашата да имаме толку активна култура, а притоа државата да не мрдне со малиот прст.
Во вашите изданија влегуваат дела од прогресивни, нестандардни, критички настроени, „тешки“ писатели. Имаат ли кај нас ваквите автори публика која би ги читала и купила овие дела за нивното издавање да биде одржливо и без некаква надворешна поддршка?
За големите авторите секогаш ќе има одредена публика што ќе се интересира, но за жал таа публика е прилично ограничена. Се работи за некомерцијални автори, но автори што оставиле силен белег во светската книжевност. Оттука, верувам дека интересот за ваквите автори секогаш ќе биде помал поради нивната комплексност и ангажираност, но и континуиран. Сепак, кога не би постоела поддршка од надворешни фондови, општо издаваштвото би било неодржливо, барем она на издавачите што се занимаваат со поалтернативна книжевност.
Можно ли е креирање на оригинална, независна, пркосна издавачка политика која нема да се „покорува“ на политиките на оние кои го спонзорираат издаваштвото?
Во денешново време и во овие услови, издавачите главно ги кројат издавачките програми според политиките на спонзорите. Сѐ помалку оригиналност, а сѐ повеќе сервилност во пристапот кон финансиерите. Сепак, мислам дека има мал број издавачи што се обидуваат да најдат баланс во сево ова, што на некој начин успеваат да го задржат својот идентитет притоа користејќи ги фондовите што се на располагање. Така што, можна е оригинална издавачка политика, но колку е независна, тоа е веќе друго прашање.
Мојот впечаток е дека денес кај нас се издаваат книги повеќе од кога и да е. Каква е ситуацијата на вагата на која од едната страна е квантитетот, а од другата квалитетот на книгите?
Вистина е дека никогаш не се издавале повеќе книги од сега. Изборот е квантитативно голем, но сепак е квалитативно мал. Факт е дека секојдневно се појавуваат десетици нови книги, преводи и домашна книжевност, но голем дел од тоа е сработено експресно, брзоплето. Искрено, не верувам во фабричкото производство на книги, сметам дека тоа треба да биде порафиниран и потрпелив процес. Така, нешто што е набрзина направено неминовно ќе го натежне тасот на неквалитетот на вагата. Но, веројатно секаде и секогаш било така, постојат и добри и лоши издавачи, но порафинираните читатели секако имаат добар избор.
Нашата културна сцена изминатите години ја збогативте со проектот „Очудувања“ и со фестивалот „АртАреа“. А со „Буква“ си создадовте и свој простор, место кое стана центар на многу културни настани. По повеќе од половина година, колку сте задоволни од тоа што го направивте – во секоја смисла: и во поглед на опстанокот, на содржините и на влијанието во општеството?
Низ годиниве (веќе пет), фестивалот „АртАреа“ успеа да си пронајде своја публика. Уште од самиот почеток, концептот на фестивалот беше да ги вкрсти различните културни гранки, примарно преку книжевноста, но и преку другите културни медиуми, како филмот, илустрацијата, фотографијата, стрипот итн. Многу ми е драго што на фестивалот посетители и учесници се главно млади луѓе. Тоа ми дава право да размислувам во насока дека програмата и самиот фестивал врши влијание врз младите, дека кај нив остава некаков естетски и духовен впечаток.
Истото се однесува и на „Буква“. Практично, „Буква“ на некој начин е „дете“ на „АртАреа“, размислувањата за „Буква“ всушност се директна инспирација од фестивалот „АртАреа“ и желбата да организираме секојдневен фестивал „на мало“. Сепак, за ваквите места како „Буква“ едноставно не верувам дека некогаш би можело да има полош период од овој, пандемискиов, и опстанокот е многу тежок. За жал, „Буква“ е принудена наскоро да оди во „зимски сон“, па се надеваме дека на пролет повторно ќе се разбуди, верувам дека со уште поактивна и попозитивна енергија.
Како би ја опишал културата во нашата земја, сфатена како културна индустрија? Колку е таа одраз на државните културни политики?
Културата во нашата земја би ја опишал како „свет за себе“. На некој начин, секој влече на своја страна, но тоа е она што е потребно за живата, секојдневната, приземјена култура, онаа што гравитира помеѓу нас без некој особен повод. За мене навистина е енигма како може да имаме релативно квалитетна културна сцена без никаква организираност на државните културни политики, кои со години (отсекогаш?) биле максимално запоставени. Културата без системска организираност и соработка помеѓу државата и независниот културен сектор – едноставно не можам да замислам да биде на подобро ниво од ова што е сега. Ниво што, ќе повторам, мислам дека е високо, имајќи ја предвид тоталната незаинтересираност на државните институции за младата, живата, авангардната култура. Исто така, останува помислата (за жал само помисла) што би можеле да направиме, ако барем малку има системска поддршка од државата. Овде не мислам само на финансискиот дел од поддршката, туку повеќе на желбата за соработка и искористувањето на државните капацитети за културни цели. Оттука произлегува дека имаме голем број културотворци, од секоја културна сфера, и истрајни се, жедни се да ја изразат својата страст, но државните културни политики упорно и упорно изостануваат. А не треба многу, треба само да се „отворат“ кон младите.
Какво влијание има целата културно-општествена ситуација врз младите? Колку и вие при создавањето на тоа што го создавате сте во допир со младите, размислувате на нив и/или ги вклучувате?
Прашањево делумно го одговорив погоре зборувајќи околу фестивалот „АртАреа“. Вклучувањето и културниот капацитет на младите беа главниот поттик за да се организира фестивалот. Убедени сме дека има многу, и допрва ќе има, квалитетни млади творци од разни културни сфери. Затоа активно вклучуваме млади луѓе, особено оние што немаат или немале каде да се изразат. Низ годиниве на фестивалот учествуваа десетици млади творци, дали со свој дебитантски филм, дали со изложба на фотографии, графики, стрипови, дали со свое книжевно или анимирано дело, а и во самата организација на фестивалот, којашто е повеќе спонтана, така што фестивалот постојано е во допир со младите и искрено нѐ радува тоа.
„Градиме култура во која се чита од проодување до бастун.“ – стои на вашата веб-страница. Успешни ли се овие ваши напори во целокупниот општествен контекст? Народ со ваква (не)читачка младина – треба ли да се грижи за својата иднина?
Низ годините се трудевме да ја прошириме издавачката програма, па така во издание на Бегемот веќе може да се најдат одреден број книги за најмладата публика, од врвни писатели и илустратори, па сѐ до книги за најстарата генерација читатели. Нашата цел е да немаме ограничување на возраста, за нас е најважно да издаваме квалитетни изданија и читателите од секоја возраст да може да си пронајдат дела по свој вкус. Дали се успешни нашите напори – искрено не знам, не би знаел како да го утврдам тоа, можеби некој однадвор подобро ќе го согледа тоа? Дефинитивно загрижувачки се (не)читачките навики на младината, но еве повторно овде се испречува системскиот проблем, односно незаинтересираноста на државата запоставувајќи го овој проблем и кроејќи ги погрешните лектирни планови и нејасни политики. Но, во овој проблем исто така имаат сериозен удел и самите издавачи, односно со неквалитетот што им го нудат на младите, со тоа убивајќи ја желбата за читање кај нив.
Насловна фотографија: Зоран Шекеров
Марија Трпеска дипломира на Факултетот за Ликовни уметности во Скопје 2017та.
Нејзината прва самостојна изложба ја реализира во 2018та со наслов “Слободен Влез – Free Entry”, учествува на повеќе групни изложби и е организатор на две групни изложби од кои последната е “Одбиенале 2021”. Нејзината уметничка работа се одликува со обработување на социјални теми, ликовни проекти кои се однесуваат на портретирање на личности кои на некаков начин се поврзани со уметноста, а истовремено се маргинализирани од општеството. Работејќи со нив, преку нејзините дела им дава значење потенцирајки ја нивната уникатност, важност и улога како во општеството така и во нејзиниот креативен процес и себеидентификување како ликовен автор.
Избран е нов амбасадор на наградата „ВАВИЛОН“ за 2022 година.
Владимир Мартиновски e поет, раскажувач, есеист, теоретичар и книжевен преведувач. Работи како редовен професор по предметот Компаративни поетики на Катедрата за општа и компаративна книжевност при Филолошкиот факултет „Блаже Конески“, Универзитет „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје.
Вчера се одржа и првата онлајн информативна средба за Конкурсот за најдобар млад преведувач „Вавилон“.
Информативната работилница се споделија главните критериуми за учество, процесот на оценување, придобивките од учествувањето и освојувањето на наградата, како и искуства и корисни совети од искусни книжевни преведувачи.
Record Talks are back
Овој пат на гости го имаме Бојан Чакра , човекот позади емисијата ‘Groovin High’ на Амок Радио и еден од нај посветените колекционери на Џез плочи во државава.
Разговараше: Наташа Атанасова
Писателка, преведувачка и професорка. Активистка, феминистка и оптимистка. Отворена, директна и полна со хумор. Би се занимавала само со пишување, да не е тоа невозможна мисија. Си го сака книжевниот превод, ама смета дека е крајно неисплатлив, без никаква поддршка од државата и дека затоа преведувачите добиваат третман и на амали. Работи како професорка по книжевност и превод на Катедрата за англиски и константно се надградува, така што тоа ѝ помага и во пишувањето. Румена Бужаровска е пример за жена која со сите сили се труди работите што ѝ се јасни да ги направи јавни, а ова интервју кое настана како дел од нејзината соработка со Europe House на проектот Вавилон, е уште еден придонес во таа насока.
Како изгледа твојот творечки процес, т.е. создавањето и комплетирањето на еден расказ од празен екран до испечатени страници меѓу корици?
Не пишувам често и не пишувам секој ден. Творечкиот процес е долг… тој тлее, мора да се инспирирате, мора да научите некои работи, да направите некои истражувања за да напишете нешто. Прво размислувам, набљудувам, правам концепт, правам скици и потоа седнувам да пишувам. Мразам да губам време на бесцелно пишување, па потоа да се мачам од тоа што сум го напишала да извадам нешто што е добро или не е добро. Дури кога ми е спремен расказот во главата седнувам и за релативно кратко време ги завршувам работите. Ама после правам ревизија, со која си го подобрувам текстот. Во Македонија немаме многу силна уредничка култура, каде што всушност писателите подложат на сериозно уредување на секоја реченица – и содржински, и структурно, па сега, преведувајќи ги сопствените раскази, сфаќам дека преводот многу ми помага сама да си го направам тоа на моите текстови.
Твоите раскази изобилуваат со хумор, а и докторираше на истата тема. Со хуморот, од една страна, може на безболен начин да се плесне вистината в очи, а од друга, човек ќе се насмее, ќе му олесни од тежината на секојдневието… Постои ли граница од каде што смешното престанува да биде смешно и станува горчливо?
Многу е битно кој го произведува хуморот и која е неговата „жртва“. Хуморот би требало да има критичка функција и да се користи како алатка за да се подријат некои веќе воспоставени односи на моќ. Ако исмеваните во хуморот се тие што во општеството и онака немаат моќ, тогаш хуморот не би рекла дека е горчлив, туку невкусен. И така, имаме многу расистички, шовинистички хумор… Па, кај нас луѓето се смеат само ако се каже „пе*ер“ или „пи*ка“ на сцена. Толку се репресирани во општеството, што за нив сексот е табу, хомосексуалноста е табу, женскоста е табу… Меѓутоа, исто така гледаме и многу етничко-шовинистички вицеви на сметка на Албанците, Ромите. Така што тие ха-ха вицеви од страна, коишто ги исмеваат послабите се анахрони, остатоци од ригидно минато.
Многу често луѓето се исмеваат со тоа што кажуваат дека едниов бил политички коректен, а другиот политички некоректен хумор, што нема врска. Не, вториов не е политички некоректен хумор, тој е простачки. Ама често овие изрази од страна на тие некои сè уште постоечки елити се употребуваат, всушност, за да ги подријат процесите на еманципација и на разбирање.
Ти си и феминистка-активистка и често велиш дека си оптимистка. На полето на правата на жените, според тоа како се одвиваат работите во светот (Полска, Алабама, Авганистан…), што мораме да правиме за да не зачекориме кон дистописка иднина како од „Приказна на робинката“ на Атвуд?
Свесно ги одбивам вестите за тоа што се случува во Авганистан, затоа што не можам ништо да направам и само се чувствувам безнадежно. А ако не сум оптимист, би била паразит – ништо не би правела, зашто, нели, ништо не функционира, светот не е добро место за живеење, секогаш било лошо… Можеби очекуваме пребрз прогрес, иако тој и онака е брз. Пред сто години жените немале право на глас, не сме смееле да носиме пантолони, не сме смееле да се разведуваме, не сме имале право на сопствените тела… Сè уште немаме право на сопствените тела и во Европа, еве во Полска, сè уште тоа право се обидуваат да ни го одземат, меѓутоа никогаш не се зборувало толку за овие теми, никогаш не била толку висока свеста. Денес жените кои се во своите рани 20-ти години се многу посвесни за своите права и каде се границите помеѓу пристојното и непристојното однесување. Порано немавме имиња за некои феномени, а сега имаме mansplaining или мажјаснување, manspreading имаше предлог да се преведе како окурпација, работиме на превод на manterrupting, gaslighting… Кога се зборува за овие работи, знаеме дека станува збор за феномени што им се случуваат на сите, а не како порано да се прашуваме дали нешто не е во ред со нас. Затоа, не верувам дека туку-така ќе ги изгубиме стекнатите права.
Твоите раскази заживеаја на театарските штици во Скопје, во Љубљана, во Белград. Неодамна гостуваше на Фестивалот на светската книжевност во Загреб. Книгите ти се преведуваат на многу јазици, а најново видовме дека „Мојот маж“ ќе излезе во Франција во издание на „Галимар“. Се пишува, се зборува, се отвораат дискусии на темите за кои пишуваш, меѓутоа само во еден затворен интелектуален круг. Има ли начин да се допре до обичниот човек, кој не ни размислува дека нерамноправноста е неправедна?
Книжевноста никогаш не допирала до некои огромни народни маси, и не случајно тиражите се мали. Секогаш постоела една клучна мала група луѓе кои ги правеле промените во општеството и културата. Книжевноста е само дел од целиот тој процес.
Е, сега, друго е прашањето колку нашата држава има стратегија за поддржување на културата. Пари за култура никогаш нема, сè што правиме ние од културниот сектор е некако панк, сè е про боно, се чини дека независните културни работници како најмногу да се борат со ветерници. Стварно им се воодушевувам како успеваат да врзат крај со крај и како имаат стимул да ги прават тие работи оти како никој да не се грижи за нив.
И, уште нешто – велиш дека дознаваат само луѓето во интелектуалната јавност. А и овие вести што стигнуваат до тебе, стигнуваат заради Фејсбук, затоа што сум ги објавила јас или мојот издавач. Ако ние не го направиме тоа, буквално нема ни да се дознае. Сите од културата користиме друштвени мрежи како начин да ѝ соопштиме на јавноста што сме направиле, затоа што не постои друг механизам, иако на моменти ни е непријатно да го правиме тоа. Друштвените мрежи станаа главен гласник, лажните вести се шират лесно а и владата базира свои одлуки на тоа што го гледа на Фејсбук, а не врз основа на истражувања, анкети или некое знаење… Многу се дилетантски тие односи кај нас, ама тоа е – млада држава, младо општество, некако на погрешна нога имаме застанато со корупцијата и никако да се средиме.
Да, корупцијата. Заедно со нискиот стандард ѝ даваат ветер во грб на летаргијата која ги иселува луѓето од земјава. Тоа е темата и на твојата последна збирка „Не одам никаде“. Ако те прашаат младите дали вреди да се остане тука, што би им кажала?
Би им кажала дека е убаво да шетаат и да видат како функционираат работите надвор. Убаво би било после да се вратат тука и да ги искористат тие искуства. Македонија е прекрасна земја, Скопје е прекрасен град, но секојпат кога ќе излезете надвор гледате како некои работи можат подобро да функционираат. Меѓутоа, да им препорачаш на луѓе што немаат пари да патуваат е многу неодговорно. Некогаш кога ќе ги прашам студентите за тоа, гледам дека голем дел од нив не излегле од државата зашто економски се загрозени. И нормално, ги фаќа летаргија, ги фаќа очај и мислат дека животот некаде другаде е подобар. И го разбирам јас тоа, затоа што и миграциите се многу нормална работа. Проблемот е кога тоа се случува и таму каде што не треба или не мора – има многу луѓе кои имаат услови за функционирање, но постојано некој друг им е крив за нешто и станува мода да се заминува „од оваа дупка“. Додека луѓето се тука, би сакала да се поодговорни кон средината, сите да си ја работат својата работа максимално посветено и професионално и да не мислат дека оваа земја не ги заслужува.
Што би им одговорила на тие што велат дека со твоите раскази придонесуваш за зајакнување на стереотипите и лошата слика на Западот и светот за Балканот како варварски и заостанат?
Па ако сакаат да се пишуваат памфлети во коишто Македонците ќе бидат големи херои – да имаме Скопје 2014 книжевност! Не постои никаков прогрес без самокритика, а баш ми е гајле како ме гледа Европа. Тоа е и поентата на мојата последна книга. Така што, ние писателите не постоиме за да бидеме маскоти, за да ја прикажеме Македонија во некое светло како да е оаза на просперитетот. Книжевноста не го прави тоа, ниту пак го прави добриот филм. Тие што мислат така не читаат книги, не гледаат филмови и не знаат што е уметност.
За време на Саемот на книгата, по вторпат ја доби награда за автор на годината на Македонската асоцијација на издавачи. На целиот интернационален успех, дали продолжуваат да ти значат домашните награди?
Со Лана Басташиќ баш тоа го зборуваме – колку е убаво да се добие некоја награда, оти многу често крупните награди не ги добиваат авторки. Кога ќе видите државните награди колку многу ги добиваат мажи, а колку жени – огромна е дискрепанцата! Така што, убаво е кога ќе ти дадат признание. Баш вчера ја погледнав наградата и сфатив дека се насмевнав кога ја видов и си реков: еј, ми значи ова. Сакам да функционирам во оваа средина и сакам да комуницирам со македонската читателка публика, меѓутоа сепак интернационалниот успех ми го донесе признанието, оти „Мојот маж“ ја објавив тука пред седум години.
Наоѓаш ли време за читање и што читаш повеќе – тоа што сакаш или тоа што мораш?
За жал, повеќе читам баш тоа што морам. На пример, овие денови постојано читам дипломски. Ама еве, дечките од „Бегемот“ ми ја подарија „Империјата“ од Капушќињски, кого Светлана Алексиевич го читала, а јас неа ја обожавам, и тоа го читам во моментов. Пред некое време го исчитав графичкото романче „Везење“ од Маржан Сатрапи и многу ќеф ми направи. А и во последно време многу задоволство наоѓам во графичките романи: „Плати па клати“, „Персеполис“, „Ерусалим“… Забележувам дека ме опуштаат, имам чувство дека читам нешто многу паметно а не е толку густо и „захтевно“. А, да, и слушам доста поткасти со кои си го исполнувам времето додека вршам некои досадни обврски по дома или кога возам.
Фотографии: Лилика Стрезоска
Теодосиева е актерка од младата генерација со успешна кариера дома и во странство. Во 2013та година го имаше своето деби во филмот „Балканот не е мртов”, а веднаш потоа со краткиот филм „Параболик” таа станува дел од „Sarajevo Talents”. Таа се појавува во руската ТВ серија „Кум”, а потоа во филмот „Втора Шанса”.
Последниот нејзин филм во режија на Милчо Манчевски „Врба” но и улогата во „Исцелител” на Ѓорче Ставревски. Преставите „Сината Птица” на Златко Славенски, потоа „Макбет” и „ Мојот Маж” на Нела Витошевиќ, „Солун – град на Духови” и „Лерин, полиња живот, ридишта крв” и „Ајнштановите соништа” на Слободан Унковски, „Грдиот” на Ирена Стеријовска, говорат за нејзината богата палета на улоги и соработки со наши врвни имиња од областа на театарот и филмот. Теодосиева работела и како режисерка и кореографка на повеќе театарски и танцови остварувања.
Вo 2021 стана добитничка на наградите за најдобра актерка на фимските фестивали Couch Film Festival и Global Monthly Film Competition за филмот „ТМ” во режија на Ивица Димитријевиќ. Нејзиното најново актерско остварување го има во филмот “МИМИ” во режија на Даријан Пејовски кој сеуште е во постпродукциска фаза каде што го игра главниот лик МИМИ.
