Europe House supports culture and paves the way for initiatives and individuals to express their worldviews. Culture Matters Series is a column that follows the pulls of contemporary topics. Through our podcast and blog content, we open a series of questions and conversations that deal with many creative art forms as we strive to contribute to the overall cultural spectrum..because #CultureMatters
Во време кога сме соочени со последиците од климатската криза и секој природен ресурс е важен повеќе од кога било, одржливоста веќе не е прашање на избор или животен стил, туку на совесност и граѓанска одговорност кон планетата Земја.
За еден производ да го освои потрошувачот, веќе не е доволно да биде добар. Купувачите сакат многу повеќе од квалитет – честопати бараат и поддржуваат производи и брендови кои имаат слични вредности со нивните. Ова се чини е очигледно. Зошто би поддржувале бренд со нашата куповна моќ, ако не се согласуваме со неговите општествени и еколошки вредности? Соочени со климатската криза, чии последици веќе се чувствуваат насекаде низ светот и дојдоа до сечиј праг, оние кои навистина се грижат, се подготвени да ги согледаат последиците на купувачките навики.
Можеби помислувате, како моето самоизразување преку модата придонесува за поодржлива иднина? Модата е една од највлијателните индустрии во однос на социјалните и политичките влијанија. Во целиот свет, потрошувачите купуваат околу 80 милиони нови парчиња облека секоја година, според документарецот The True Cost. Ова исто така значи дека денес, ние како потрошувачи купуваме 400 проценти повеќе облека отколку пред 20 години! Големината на модната потрошувачка и производство денес има значителен ефект врз нашата планета и заедниците во неа. Имаме тенденција да купуваме повеќе облека затоа што имаме тенденција лесно да се ослободуваме од облеката што веќе ја поседуваме.
Твојата моќ како потрошувач
Модната индустрија е еден од најголемите виновници во поглед на загадувањето на животната средина. Според Агенцијата за заштита на животната средина на САД, 26 милијарди текстил завршуваат на депонија секоја година. Да бидеме реални, ниту ваквите фрапантни бројки нема да ги спречат повеќето луѓе преку ноќ да се свртат кон брендови и дизајнери кои негуваат одржливи практики. Голем дел не се подготвени ни да се откажат од купувањето од брендови на брза мода. Но, многу луѓе сакаат да направат промена на подобро. Да ја парафразирам Ен Мари Боне, која ова оригинално го има кажано за нула отпад напорите: Не ни требаат неколкумина кои совршено практикуваат одржлива мода. Ни требаат милиони кои го прават тоа несовршено.
Д-р Мет Џонсон, професот на Меѓународната бизнис школа Халт и основач на блогот за невромаркетинг Pop Neuro, вели: „Има сѐ повеќе докази дека потрошувачите се под влијание на напорите за одржливост на брендовите кои ги избрале и се подготвени да платат повеќе за производи од бренд за кој веруваат дека е одржлив, отколку за бренд кој не е“.
Вредноста за парите и леснотијата во купувањето остануваат одлучувачки фактори во донесувањето одлука дали нештото ќе биде купено, но одржливста станува сѐ позначаен фактор. Резултатите од истражување од 2019 година што го предводеше Hotwire, покажаа дека 47% од интернет корисниците ширум светот прекинале да користат услуги и/или производи од бренд(ови) чии вредности се косат со нивните. Заштитата на животната средина котира највисоко на листата со причини. Можеби на прв поглед одржливата мода не делува како примамлив бизнис модел, но немањето еколошки одржлив аспект на бизнисот, денеска може да ве исфрли од работа.
Кога купуваме парче гардероба, моден додаток или обувки од одржлив бренд, ние плаќаме многу повеќе од производ – ја плаќаме целата еко-социо-економска приказна околу него, директно учествуваме во поддршката на практики во кои веруваме, на тој начин инвестирајќи во нивната, но и во својата иднина.
Како да препознаеш вистински одржливи брендови?
За да можеме да бараме отчетност од брендовите и да процениме колкави и колку искрени се всушност нивните напори да ги сменат своите практики во „позелени“, треба да знаеме што е реално потребно за да се случи тоа.
Агенцијата за заштита на животната средина на САД како напори за одржливост на еден бизнис ги смета создавањето и одржувањето на услови во кои луѓето и природата можат да коегзистираат во продуктивна хармонија, со цел да ги поддржат сегашните и идните генерации.
Имплементирањето на одржливоста во бизнисот може да биде тежок залак за голтање. Многу брендови сметаат дека се премногу мали за да можат да бидат 100% одржливи и да го соопштат тоа без сомнеж и со гордост. Во никој случај не го охрабрувам greenwashing како „метод“ за учество во одржливата реалност, но верувам дека секој поеднец и бизнис може да направи и најмали промени во насока на транспарентност и одржливо работење.
За да може еден моден бренд да се квалификува како одржлив и етички, мора да работи со материјали и практики што не се штетни за животната средина, вработените да бидат соодветно платени, односно да биде вреднуван нивниот труд и да се почитувани нивните човекови и работнички права, и брендот во своето работење да го минимизира јаглеродниот отпечаток, користејќи обновливи извори на енергија.
Дополнителни „поени“ се добиваат со користење на локални суровини и работна сила, како и со спроведување на ефикасни филантропски и општествено одговорни практики, како донации во добротворни цели и вработување лица од социјално ранливи категории или лица со различна способност. И секако, да се биде транспарентен во сите овие процеси.
Вредност наспроти цена во модните избори
Сигурно сте се прашале: зошто е одржливата мода толку скапа? Се разбира дека имате право да го прашате тоа и треба да добиете транспарентен одговор.
Кога размислуваме за одржлив живот, важно е да се разбере вистинската цена на предметите што ги купуваме. Кога ќе ја погледнете етикетата со цена, разбирливо е да бидете збунети или фрапирани од, понекогаш, драматичната разлика во цената помеѓу брзата и одржливата мода.
За жал, иако одржливо изработените предмети стануваат сѐ попопуларни, тие не се стандард во производството. Во ова интензивно капиталистичко општество, повеќето бизниси преземаат чекори за да се осигураат дека можат брзо да произведат конкурентни производи и да ја зголемат продажбата. Она што не се гледа во таа цена е влијанието врз животната средина или луѓето во синџирот на снабдување – од земјоделците до шивачите и работниците во фабриките.
Правењето отстапки за да се намалат трошоците може да вклучува користење на детски труд и плаќање мизерни плати на работниците во фабриките. Всушност, модната индустрија насочува повеќе пари кон подгревање на модерното ропство од која било друга индустрија, покрај технолошката.
Брзото производство на облека е исто така еден од примарните придонесувачи на глобалното загадување. Модната индустрија е одговорна за 10 проценти од светските емисии на јаглерод, што е повеќе од емисиите од сите меѓународни летови заедно! Брзата мода, исто така, произведува 20 проценти од глобалната отпадна вода, што во најголем дел е предизвикана од токсични текстилни бои. Оваа боја се пробива во екосистемите, а микровлакната од неодржливи ткаенини (како полиестер) ги загадуваат нашите води уште повеќе.
Правењето отстапки од фер работењето им овозможува на бизнисите брзо да направат многу предмети и да продаваат повеќе по пониска цена. Алтернативата – да се има одржлив синџир на снабдување – значи да се произведува помалку и да се продава по повисока цена. Огромна штета стои зад цената на неетички направените предмети. Мораме да се запрашаме: Ако некоја компанија ги експлоатира луѓето и планетата за да обезбеди ниски цени и брза заработка, дали облеката е навистина поевтина? Можеби е, ако гледаме само во паричникот, но трајните влијанија врз животната средина и општеството се непроценливо скапи.
Ќе бидам искрена, некои брендови за одржлива облека се неверојатно скапи, и ова ме спречува да купувам многу работи по целосна цена. Меѓутоа, бидејќи долго време ја следам модната индустрија, можам да ви ветам дека кога купувате од одржливи брендови, вашите пари одат за фер плати за вработените, за етички пристап кон снабдувањето со суровини, а неретко и во добротворни цели и/или иницијативи за промовирање и помагање на одржливоста во поширок поглед. Ова е причината зошто се обидувам да пазарам од одржливи компании/брендови/поединци секогаш кога можам, така што ако сакам да купам нешто ново, знам каде да одам прво.
Исто така, се обидувам да не ги споредувам цените на брзата мода со трошоците за одржливо изработени производи, бидејќи критериумите не се исти. Познавањето на вистинската цена зад предметите всушност ме охрабри да избегнам купување нови. Во најголем дел, се држам до купување од втора рака, разменување и пренамена. Веќе има многу отпад од облека и производи во депониите, и сметам дека е подобро да ја користам повторно и да ја пренаменам пред да купам нова. Плус, ми заштедува многу пари!
Зошто се важни твоите модни избори?
Не смееме да заборавиме дека одржливоста како вредност е еден вид модна изјава, покрај тоа што е еколошка и економска. Вашиот моден избор може да направи големо влијание врз многу животи – од луѓето вклучени во целиот процес на производство до луѓето околу вас. Секој од нас влијае врз средината, па со секое парче што го носите на вас, вие испраќате порака, давате потврда, давате поддршка.
Модата е многу повеќе од само облека, сѐ повеќе овој термин се поврзува со транспарентност, човековите права и општествената одговорност. Модата е искуство и моќна форма на самоизразување што е важно за позиционирање на нашите лични вредности и како се гледаме себеси во општеството. Може да има приказна зад секоја кошула, фустан, торба или додаток што ги носиме.
Начинот на кој се изразуваме преку модата може да обезбеди влијателна платформа за да доведе до промени кон повеќе етички и одржливи практики во синџирите на снабдување. Самоизразувањето преку модата еволуираше во нешто поголемо-избор и начин на живот.
Автор: Александра Спасеска
Илустрација: Моника Стојановска
Во #8 Подкаст со Тамара Ристоска гостуваше Марија Апчевска – Режисер на „Бардо“, „Амби“, „Зоки Поки“ и „Северен пол“. „Северен Пол“ e избран меѓу 10 краткометражни филмови во официјална селекција на Кан (прв пат во историја на 
кинематографија).Во оваа книжевна рецензија која е дел од Culture Matters Series, ЧИТАЧОТ ни зборува за делото „СВИЛА“ на авторот Алесандро Барико.
Алесандро Барико (1958) е италијански романсиер, сценарист, пијанист, книжевен и музички критичар, новинар, режисер и есеист. Автор е на единаесет романи. Добитник е на голем број книжевни награди во Франција и во Италија. Неговите дела се преведувани и обожавани во многу средини, меѓу кои исклучително во Македонија.
Разговараше: Наташа Атанасова, Блен.мк
Пред околу две-три години тројца млади актери, Ангела Стојановска, Христијан Поп-Симонов и Васко Костовски прават анкета меѓу младите средношколци за да ги видат причините за намалениот просек на нивните оценки на државно ниво. Резултатите до кои доаѓаат покажуваат дека средношколците имаат проблем со читањето и желба за користење на аудиокниги.
„Хм… не читаат книги, а велат дека би ги слушале? Па ние можеме да им ги снимиме!“ – вака некако грубо може да се сумира нивната еурека, која ги фрла во акција и бидејќи ги имаат школуваните гласови за интерпретација и потребната опрема за снимање, за неколку месеци ја креираат веб-платформата за аудиокниги „Самоглас“.
Денес „Самоглас“ има околу 9.000 регистрирани членови, архива од над 80 аудиокниги и многу планови за во иднина. За сето ова разговаравме со Ангела.
Ти, Христијан и Васко сте основачи и столбови на „Самоглас“. Како ви се поделени обврските и дали се менуваа со текот на времето?
Ние тројца сме колеги од иста класа на ФДУ и се знаеме веќе 10 години. Знаевме дека сите ќе читаме активно, но отприлика ни беше јасно и кој во што е подобар на други полиња. На почетокот Кико беше најмногу фокусиран на снимањето, Васко помагаше со монтирањето, а јас бев задолжена за остварување на комуникацијата со издавачките куќи и со авторите. Кога влеговме во приказната ние имавме искуство само од независната театарска сцена, така што низ целиот процес учевме. Денес дојдовме до степен да имаме три мобилни функционални студија, опрема за да се сместиме во кој било физички простор, а и јас научив да снимам. И така некако си ги додефиниравме задачите, ама не сме некоја група која хиерархиски носи одлуки, сите сме вклучени во сè што се случува… имаме глас во сè :D.
Веќе година и пол, секоја среда објавувате нова аудиокнига. Како го правите изборот на книгите што ги читате и за колку време однапред имате план?
Минатата година сè беше во движење, планот се правеше месец за месец, затоа што тогаш ги воспоставуваме комуникациите со издавачките куќи, а и на почетокот добивавме само книги со истечени авторски права, па и нашиот избор зависеше од тоа. Едни од првите автори кои безрезервно влегоа во приказната беа Владимир Мартиновски, Оливера Ќорвезироска и Жарко Кујунџиски; потоа обработивме дела и од Горан Стефановски и со тоа го направивме првиот месец на македонски автори.
На крајот на минатата година отворивме конкурс за сите автори што пишуваат на македонски. Идејата беше преку конкурсот да се промовира и мобилната апликација која ја правевме во таа фаза. Ни се пријавија стотина автори со стотина дела и со тоа ни се укажа шанса оваа година да обработуваме повеќе домашни автори. За селекцијата се грижи комисија од стручни луѓе што ја формиравме за таа намена, бидејќи сметаме дека ние не сме компетентни за тоа.
Годинава работите се поразлични, имаме поголемо искуство и правиме планови за 6 месеци. Само што завршивме со првиот шестмесечен план и почнавме со фиксирање на идните 6 месеци до декември.
А дали тоа искуство ви го забрза и процесот на снимање? Колку се усовршивте со текот на времето?
Како и со сите работи во животот – што почесто и што подолго правиш нешто, побрз си и подобар во тоа. На почетокот земавме светски примери за аудиокниги за да ни стане работата поопиплива, а тука ни беа и примерите на македонски јазик од Националниот сојуз на слепи, кој има база од аудиокниги читани со гласови на старите безвременски имиња од радио и телевизија. Меѓутоа, ние сакавме да направиме нешто поразлично, поинтерактивно од аспект на интерпретацијата. И ако на почетокот во рамки од еден снимачки час снимавме од 5 до 10 страници, сега таа бројка во најмала рака е дуплирана. Така што, сме побрзи и сме подобри во тоа што го правиме, а ни треба пократко време и да ја изанализираме книгата, да го најдеме гласовно нараторот. И, да, не се фрустрираме како на почетокот кога секоја грешка ни беше траума 😊.
Како оди соработката со издавачите – дали секаде наидувате на отворени врати или има и такви што не сакаат да соработуваат со вас?
Конкурсот за дела од македонски автори ни овозможи директно да соработуваме со авторите. За другите книги што не се од македонски автори, соработката е првенствено со издавачките куќи. Во некои случаи кога тие немаат авторски права за аудио на конкретното дело, комуницираме со агенти од странство. Кај нас книгите не се за продажба и имаме соработка со целни групи кои имаат директна корист од нив, како Националниот сојуз за слепи и здружението за дислексија „Ајнштајн“, така што многу често тоа знае да биде предност.
Првата издавачка куќа која ни даде дела беше „Херои“, подружница на „Икона“, а и многу други издавачи го препознаа потенцијалот на аудиоформатот и ни даваа книги бесплатно имајќи ја предвид и целата наша финансиска ситуација, за што сме им неизмерно благодарни. Но, има и такви кои го гледаат аудиоформатот како закана за продажбата и не сакаат да соработуваат. А аудиоформатот иако е невозможно да го убие книжниот формат, сепак тој е најбрзорастечки формат во дигиталната ера на издаваштвото во светски рамки. Така што, само прашање на време е кога ќе стане комерцијален и издавачите тоа го знаеја. Кога ги прашувавме зошто досега никој од нив не инвестирал во аудиоформат, велеа дека е премногу скапо за изработка и веројатно затоа го немаа направено чекорот што го направивме ние. А ние бевме тројца невработени актери со школувани гласови и со опрема и требаше да вложиме само време за да го спроведеме целиот процес од глас до аудиокнига. Финансии вложивме единствено во градењето на веб-платформата.
Ние тргнавме со идејата дека треба да има бесплатни книги, иако ни е јасно дека тоа не е возможно со сите книги, затоа што дури ние и да работиме бесплатно, за некои книги мора да се купат правата. Сепак, идејата никогаш не ни беше заработка. Бевме разочарани особено од независниот театар и само сакавме да си креираме простор во кој ќе можеме да работиме и да живееме.
Дали сметаш дека со работата во „Самоглас“ се имате усовршено како актери и дали имате професионални придобивки од проектот?
Да, без никаков сомнеж. Ние не размислувавме дека ова директно ќе влијае врз нашата актерска игра, а несомнено влијае. Во целата пандемија, кога голем број актери долго време немаа можност за работа, ние активно работевме. Ни требаше месец-два за да се најдеме себеси, па и тогаш направивме цела едиција со снимање со мобилен уред, чисто за да не прекинеме со работа. Пред неколку недели ми пристапи една наша многу повозрасна и поискусна колешка актерка, со 30 години работно искуство во театар и ми кажа дека и таа увидела оти читањето за аудиокниги би ја одржувало и неа во кондиција. А тоа е многу, многу важна работа, особено за нас кои немаме постојан репертоар, така што ова нè има направено сите нас многу подобри актери.
Од друга страна, „Самоглас“ ни отвори врата за некои работи кои ги немавме ни замислено пред тоа: од реклами до едукативни видеа, емисии за радио, а Кико дури учествуваше и во создавањето на првиот македонски електронски читач – „Кико“. Затоа, сакаме да вклучиме што поголем број колеги во работата. Ние го правиме ова од една себична причина – да имаме што да работиме, а тоа да не е продавач или келнер, затоа што сме дипломирани актери. Ама го гледаме и како нешто што треба да го преземаат нови и нови генерации и со сите сили се трудиме да вклучиме што поголем број луѓе во целата приказна.
Сте размислувале ли да продолжите во насока на позајмување глас за анимирани филмови, за нахсинхронизација?
Јас и Кико имавме такво искуство баш во периодот кога ја правевме платформата, за еден анимиран македонски филм, „Џон Вардар против галаксијата“. Тоа е еден прекрасен процес кој е близок до аудиокнигата, ама и многу далечен. Само мислам дека кај нас има малку шанси за такво нешто, затоа што сме мала продукција и се немаме фокусирано на тој дел, на анимираните филмови. Ама да имаме шанса, ние би го правеле тоа засекогаш!
Почнавте како веб платформа, па развивте мобилна апликација и од 5-6 аудиокниги стигнавте до архива од над 80. Во која насока најмногу сакате да ја развивате „Самоглас“?
Работиме на неколку аспекти симултано. Сакаме да направиме стопроцентна оптимизација на веб-страницата за користење од страна на слепите и слабовидните лица. Сакаме целата аудиобиблиотека што ја има Националниот сојуз на слепите полека да ја префрлиме на „Самоглас“ и во исто време да ја дигитализираме нивната огромна архива на стари снимки на касети и ленти. Тој дел од платформата, на почеток, би бил достапен само за лицата што имаат проблеми со видот.
Понатаму, во оваа половина од годината сакаме да почнеме со работа на аудиодрами – тоа е нешто што досега немавме можност да го направиме, во најголем дел поради пандемијата. Во план ни е да посветиме и цел месец на Блаже Конески во чест на стогодишнината од неговото раѓање, а и да почнеме со креирање поткасти. Тоа е една форма што е понова, е многу актуелна и интересна. Сето ова сакаме да го направиме до крајот на годинава :).
За малку подлечна иднина – ќе се трудиме да развиеме и некој комерцијален модел. Се разбира, бесплатната аудиобиблиотека што ја градиме нема да почне одеднаш да се наплаќа, воопшто нема да почне да се наплаќа. Ние целиот пат што го одиме и со платформата, и со мобилната апликација за сите корисници на ајфон, андроид и хјуавеи-уреди е за тие аудиокниги да стигнат до што поголем број луѓе. Но, сметаме дека аудиокнигите имаат и комерцијален потенцијал.
Како стоите финансиски? На почетокот бевте во мал дел поддржани од Министерство за култура – дали во изминатиов период се приклучи уште некој во финансиската поддршка?
Ние сме здружение на граѓани и аплицираме на сите повици за финансирање кои се блиску до она што го правиме. Во поддршката се вклучија Италијанската и Холандската амбасада, па Град Скопје, Националниот младински сојуз на Македонија преку еден натпревар… иако годинава Министерството за култура не нè поддржа за да направиме серија лектири од основно кон средно со образложение дека премногу бил застапен образовниот наместо уметничкиот и интердисциплинарниот аспект.
Во моментов, нашиот веб-девелопер Мартин Тасевски работи на креирање систем за донации. Една од македонските банки ни даде да го користиме нивниот електронски систем како систем за донации. Тоа ќе им овозможи на слушателите директно да донираат одредена сума, се разбира, доколку сакаат. Паралелно, Петар Антевски е човекот кој е задолжен за изгледот на Самоглас на социјалните мрежи и без нив двајца „Самоглас“ немаше да биде тоа што е сега.
За средношколци имавте повик за наратори, а ти беше и предавач на работилници за правилно говорење во рамки на Europe House, повторно за средношколци. Од нив тргнавте и цело време тие ви се главна целна група?
Во Europe House правеа серија работилници за креативно пишување за средношколци кои требаше да завршат со пишување раскази од страна на учениците. Нè контактираа за да ги поставиме расказите на „Самоглас“ и оттука дојдовме до идеја да ги едуцираме средношколците да можат и сами да си ги исчитаат и снимат расказите што ги напишале. Идејата им се допадна и тргнавме во процес на креативни работилници во кои зборувавме за техниката на говор и интерпретација.
Во средно учениците, освен ако не се дел од некоја драмска секција, имаат еден начин на читање кој е типично средношколски и препознатлив и го користат за сè. И често мислат дека има само еден начин на интерпретација на одреден текст. А да го земеме едно обично „добар ден“ – можеме да го изговориме на милион начини! Така што, работилницата се состоеше повеќе од „tips and tricks“ за тоа како да најдат начин да ги интерпретираат гласовно своите раскази. Иако, тоа знаење верувам дека ќе им помогне и во приватната комуникација, затоа што живееме во време во кое луѓето повеќе „типкаат“ отколку што зборуваат. А тој период на крајот на средното образование е многу важен – за многу деца тоа беше последна можност да научат нешто од овој тип пред да се запишат на некој факултет што во најголем дел од случаите нема да биде ФДУ.
За крај, едно лично прашање: дали повеќе сакаш да читаш или да слушаш книга?
Кај мене и двете работи се одвиваат симултано – додека читам и се слушам. Но, да се разбереме, ништо не може да го замени читањето книга. Сепак, многу често немам концентрација за читање оти тоа бара посебна концентрација и тогаш единственото нешто што ме спасува е аудиото. Но, кога читам драмски текст, не би се потпрела на аудиодрама – ако немам концентрација, го оставам и продолжувам кога ќе имам, затоа што целта за која ги читам драмите е или за на сцена или за вадење монолог. Сè останато ми е некако многу полесно за слушање.
И, уште едно: кој ти е омилен наш драмски писател?
Леле, јас немам омилена боја, омилена храна, омилен актер… немам 😊. Ама бидејќи решивме да работиме аудиодрами, морам да го спомнам тој од кого ќе почнеме: Горан Стефановски. Периодов се навратив на неговите драми и некако се освестив колку сме богати. Тоа ме потсети и колку аудиоформатот на некој начин е близок до театарот – секоја изведба на одредена драма е различна, како што и секое читање на една фиксирана книга е различно… Така што, ете, не знам дали најомилен, ама најактуелен драмски автор во моментов ми е Горан Стефановски.
На подкаст #7 со Тамра Ристоска ќе зборуваме за сите не доволно обележани патеки, незацврстени шахти, велосипедски патеки претворени во паркинг места, не доволно паркинг места за точаци, високи тротоари, пешаци на велосипедска и слични проблеми со кои се справуваат велосипедистите. И се ова ќе го збориме со вистинскиот човек – Бојан Ранташа кој е:
консултант за активен туризам, за развој на рурален и одржлив туризам,консултант за социјално претприемништво и за одржлив развој на шумарствотуристички водич иеден од најголемите активисти за развој на велосипедската култура!
Во #6 подкаст со Тамара Ристоска зборуваме за слободни театарски форми на изразување, желбата за поразвиено општество за младата популација и едукација и поттикнување на иновативните методи.
Катерина Стефановска работи во областа на културата како координатор на културни настани, а Круме Стефановски е актер и музичар, основач на театарската група за сенки и облици. Двајцата секогаш се во потрага по нов и свеж израз и затоа се одлични говорници на оваа тема.Денешното општество нè повикува да консумираме со сè побрзо темпо и инстантно да ги добиваме производите кои ни се потребни. Благодарение на масовното производство, можеме да си дозволиме едноставно да ги фрлиме производите што веќе не ги сакаме и да ги замениме веднаш со минимално влијание врз нашиот буџет. Резултатот на ваквиот консумеристички пристап се производи дизајнирани со пократок животен век и со послаб квалитет. Модната индустрија е една од најлошите во овој поглед, со масовно производство што се случува во размери што повеќе не се одржливи. Но, сето тоа веќе се менува, а Модната Револуција придонесува за едукација на потрошувачите во тој поглед.
Бавната мода еден од аспектите кои ги промовира Модната Револуција, а подразбира движење насочено кон подобрување на одржливоста, на тој начин што ги поттикнува сите чинители и култури што ја опкружуваат индустријата да ја преиспитаат истата во секоја алка од синџирот, додека истовремено ги охрабрува и трговците и потрошувачите да преземат поетички пристап кон модата. Се чини дека сега е најдоброто време да ги преиспитаме нашите навики на купување.
Фактите и бројките за потрошувачката на мода можеби не се најомиленото четиво за многумина, но следен пат кога ќе помислите да тргнете во шопинг, само сетете се дека:
Брзата мода се „протна“ во нашите животи бидејќи цената на облеката што ја нуди е толку мала, што потрошувачите се во искушение да купуваат нова облека со секој нов тренд, а во меѓувреме ја фрлаат без многу размислување старата облека која не им значи веќе ништо. Бавната мода е алтернатива на брзата мода и промовира побавен, одржлив пристап. Охрабрува купување винтиџ или облека од втора рака, редизајн на старaта облека, купување од помали, локални производители и дизајнери, и купување квалитетна облека со подолг век на траење. Тука стапува на сцена концептот на одржлив плакар.
Што значи да се изгради одржлив плакар?
За да стигнеме до одржливиот плакар, треба прво да разговараме за концептот на капсулна гардероба, за кој сигурна сум дека веќе сте слушнале. Ако веднаш помислувате „Дали е можно да се направи капсулна гардероба со одржливи парчиња?“, одговорот е многу лесен – ДА – бидејќи самиот концепт се води по принципите на одржливоста. Но, да почнеме полека.
Концептот на капсулната гардероба подразбира ограничен избор на парчиња облека што се надополнуваат едни со други, може да се ротираат и да сочинуваат една идејно-естетска целина – вашиот стил. Тоа се најчесто класични парчиња кои не излегуваат од мода и првенствено се составени од неутрални бои. Капсулната гардероба ви овозможува да креирате различни сетови (аутфити) со мал избор на облека. Може да ја изгради секој, без разлика на нивото на одржливост што го применува.
Капсулната гардероба обично содржи триесетина квалитетни, основни парчиња облека што може да се надополнуваат со сезонски парчиња. На оние со минималистичките стил може полесно да им оди процесот на селекција, но и ако сте индивидуи со страст за впечатливи бои и дезени, капсулната гардероба е нешто кон кое можете да се стремите и да го реализирате. Сè додека парчињата се навистина безвременски и што е најважно, направени за да траат, вие веќе имате одличен старт.
Бидејќи концептот на капсулната гардероба се фокусира на квалитетот, а не квантитетот, за кратко ќе забележите дека имањето одржлив плакар не само што ќе ви го олесни одлучувањето што да облечете и ќе го реши нередот, туку и ќе ви помогне да го намалите вашиот „придонес“ кон загадувањето како конзумент на модната индустрија и нејзиното штетно влијание на средината (помислете само на намалениот јаглероден отпечаток!)
Првиот чекор е најтежок. Ова се останатите
Како да составите одржлив плакар што ќе го обожавате? Низ неколку лесни чекори, секако!
Градењето капсулна гардероба значи логичен избор на облека што не само што сакате да ја носите, туку е практична и разноврсна. Првиот чекор е да направите ревизија на плакарот. Поминете го секое парче што го поседувате и проценете што редовно носите, а што никогаш не сте допреле или облекле.
Неколку прашања што можете да си ги поставите за секое парче се:
Кога последен пат го носев ова? Дали го носев изминатава година? (океј, пандемиската година можеби и не е најдобар критерум, но го сфаќате принципот, нели?
Дали одговара на мојот секојдневен начин на живот?
Дали се вклопува со мојата останата облека?
Дали го сакам ова парче облека?
Овие прашања ќе ви помогнат да донесувате одлуки за тоа што треба да остане, а од што може да се збогувате. Содржината на вашата капсулна гардероба ќе варира во зависност од сезоната и вашиот индивидуален стил. Но, важно е дека сакате да имате баланс на горни и долни парчиња, парчиња за слоеви, и додатоци.
Одржливите прашања кои треба да си ги поставите се:
Од каков материјал е направено ова парче облека?
Дали со секое следно перење испушта микропластика што завршува во водите и ја загадува животната средина?
(Уште) Колку време ќе (можам да) го носам?
Дали е доволно квалитетно и одржливо за да можам да го планирам во мојата капсулна гардероба?
Дали е од бренд/производител/дизајнер со чии вредности се согласувам и за чии практики сум информиран/а и ги поддржувам?
Следниот чекор е да одлучите со колкав број на парчиња сакате да ја изградите вашата одржлива капсулна гардероба. Овие бројки ќе зависат од климата каде живеете, од вашиот животен стил и од тоа колку често ги перете алиштата. Не мора да следите никакви правила, правете го она што најдобро одговара за вас. Изберете палета на бои што ќе ги комбинирате со неутрални бои, како што се бела, црна, сива, темносина (морнарска сина) или крем. Овие бои работат добро една со друга, како и со која било друга боја. Потоа можете да додадете неколку „акцент“ бои што ги сакате и кои одговараат на тонот на вашата кожа. Исто така, препорачувам паметно да ги изберете влакната на облеката. Јас лично, претпочитам природни влакна како лен и органски памук, бидејќи тие се поодржливи и ѝ дозволуваат на кожата да „дише“.
Откако ќе го направите изборот, ослободете се од вишокот облека преку: размена, донација, подарување, рециклирање…
Вашата капсулна гардероба ќе почнете да ја градите од она што веќе го имате и во тој момент е носливо и ви е точно. Ова е делот кој сакам посебно да го нагласам. Точниот фит на облеката е она што најмногу придонесува да го сакаме и носиме некое парче. Тоа значи дека можеби причината зошто не носите одреден модел на панталони или фустан почесто, е бидејќи не ја носите точната величина и/или фит за вас во моментов. Размислете за ова кога ја правите селекцијата на облека. Потоа постепено додавајте ги парчињата кои ви недостигаат. Добри основни парчиња облека што сигурно веќе ги имате во вашата капсулна гардероба се маици во неутрална боја, пар црни панталони, еден или два пара фармерки, две-три здолништа, кардиган/кимоно за слоеви и црн фустан што лесно може да го носите и во лежерна и во посвечена варијанта. Препорачувам да купите висококвалитетни парчиња, по можност од втора рака или од одржливи брендови, а бидејќи почесто ќе ја носите облеката, тие треба да траат подолго. Откако ќе ја имате целата облека што ви треба, не заборавајте ги јакните, обувките и додатоците! И воала! Сега имате одржлива капсулна гардероба!
Со оглед на тоа дека живееме во поднебје со јасно изразени четири годишни времиња, ви препорачувам да ја чувате вонсезонската гардероба спакувана далеку од видното поле. На овој начин, ќе имате 4 различни сезонски капсулни гардероби, со неколку парчиња што ќе ги користите во текот на целата година. Се надевам сега е појасно зошто треба да купувате квалитетни парчиња што ќе „издржат“ многу перења, но и ќе се перат поретко (квалитетен џинс, на пример), нема да ја изгубат формата и нема да ја загадуваат животната средина со секое следно перење.
Јутјуберката Џесика Харуми покажува еден едноставен начин како да направите капсулна гардероба за една сезона од 10 парчиња што се носат во 10 различни стајлинзи. Одличен почеток!
Зошто ќе изгледате подобро и ќе се чувствувате подобро?
Создавањето капсулната гардероба можеби ќе биде малку подолг процес и можеби на почетокот ќе се чувствувате дека е „преголем залак“, но не се обесхрабувајте. Ќе ви треба малку време да го исчистите плакарот од облеката што никогаш не ја носите. Исто така, треба да бидете подготвени да инвестирате малку во нови парчиња, бидејќи тие неизбежно ќе бидат поскапи од она што го нуди брзата мода.
Да ве охрабрам со набројување на сите бенефити од составувањето на одржлива капсулна гардероба:
Полесни одлуки – Нашиот мозок е програмиран да носи одреден број одлуки во текот на денот. После тоа, се заморува, и ние се мачиме да донесеме повеќе одлуки. Со капсулната гардероба ќе ви биде многу полесно да одлучите што да носите, а со тек на време, изборите сами ќе ви се презентираат. И ќе знаете дека секојпат носите нешто што го сакате и во кое се чувствувате удобно.
Повеќе време – Со внимателно избраната капсулна гардероба ќе си заштедите многу скапоцено време, особено наутро, кога можете да го искористите времето поминато зјапајќи во отворен плакар на подобар начин – да испиете на раат шолја кафе или чај, да медитирате, да вежбате, да прочитате неколку страни од книгата за која се правдате дека немате време да ја прочитате, или едноставно да се фокусирате на денот што ви претстои и да ги запишете дневните обврски и цели. Да не зборуваме за времето поминато во пребарување облека во физичка продавница или онлајн, само бидејќи има „распродажба“.
Поголема одржливост – Со капсулната гардероба ќе поседувате безвременски парчиња што ќе ги носите со години и кои нема да излезат од мода. Бидејќи немате многу облека, го носите секое парче што го поседувате, а тоа значи дека го сакате и добро се грижите за него. Луѓето кои избираат да состават одржлива капсулна гардероба често инвестираат во квалитетни парчиња кои траат долго и избегнуваат брза мода која неретко се произведува со експлоатација на човечки труд.
Подобро планирање на буџетот – Кога имате капсулна гардероба, не мора често да одите на шопинг бидејќи парчињата облека се меѓусебно заменливи и разноврсни. Ова значи дека ги носите повеќе пати, и не купувате парчиња кои нема редовно да ги носите. Исто така нема да паѓате на импулсивно купување и трошење бидејќи точно знаете што се вклопува во вашиот плакар, а што не.
Подобар стил – Да, стилот се гради, а капсулната гардероба сама ќе ви покаже која е облеката што најчесто ја носите, најмногу ја сакате и во која се чувствувате удобно, самоуверено, моќно, заводливо… СВОИ!
Текст: Александра Спасеска
Илустрација: Моника Стојановска
Разговараше: Наташа Атанасова
Месецов во издание на „Или-или“ излезе најновата, седма збирка поезија на Лидија Димковска, „Гранична состојба“. Со Лидија успеавме да поразговараме кратко по излегувањето на збирката и малку пред нејзиното доаѓање во Скопје за промоцијата на книгата.
Концептот на интервјуто се засноваше на седум зборови кои ми се наметнаа како најподатливи за разговор читајќи ја „Гранична состојба“. Тргнавме од ДЕНЕС, продолживме со ПРАЗНИНА и РАСПАЃАЊЕ, преку ЗЕМЈАТА, ГРАНИЦАТА и ЗЛОТО и стигнавме до УТРЕ. На крај, има уште еден „бонус“ збор додаден од Лидија, но ќе треба да стигнете до таму за да го дознаете 😊
ДЕНЕС. Ова денес, растргнато „Помеѓу утре и вчера“, како што гласи насловот на првиот дел од збирката, е денес во кое е присутна отсутноста, исполнето е со празнини, со товарот на животот и леснотијата на смртта. Научивме ли нешто ние луѓето во ова наше пост-2020-то-денес по пандемиската година што ја поминавме?
На почетокот мислев дека ќе научиме нешто од тоа денес за да ни биде полесно и подобро утре, односно тоа постојано континуирано денес, кое е нашиот живот. Бев меѓу тие наивни поединци коишто веруваа дека ова е за нешто добро и дека кога ќе излеземе од оваа состојба ќе бидеме подобри и посолидарни луѓе, дека ќе запре колцето на неолиберализмот што без престан се врти, искористувањето на работната сила, на природните ресурси и сè што всушност ни го отежнува животот, иако ние мислиме дека ни го олеснува.
Пишувајќи ја збирката, лично се соочив со проблемите на светот во којшто денес живееме, додека сите ние колективно се соочивме со сопствените потреби, желби и мислења дали е правилно сега и овде да живееме како што живееме или би можеле нешто да смениме. Секако дека секој може нешто да промени на подобро, меѓутоа не верувам дека човекот е посилен од тоа тркало на човештвото коешто го врти многу забрзано и во кое човекот се губи себеси како единка.
ПРАЗНИНА. Ова е и наслов на една од песните во збирката, во која петелот не си ја чувствува повеќе сопствената глава, иако сопственикот не ни стигнал да го обезглави. Од каде доаѓа тоа чувство на празнина во луѓето?
Најверојатно тоа е поради овој консумеризам во кој живееме. На човекот му се потребни внатрешната стабилност и среќа, исполнетоста со љубов, љубовта кон ближните, поврзаноста, а ние денес живееме отуѓено, задоволувајќи ги претежно надворешните потреби како храна, облека, патувања што е сосема неприродно за човековото битие.
И сега пандемијата уште повеќе ја продлабочува таа отуѓеност, која е апсолутно празнина. Метафората дека петелот веќе не си ја чувствува својата глава, се однесува на нас: да, ние сè уште не сме обезглавени, меѓутоа ја чувствуваме празнината, ни недостасуваат меѓучовечките односи и блискоста што ја чувствувавме со поширок круг на луѓе. Тоа се моменти пред кои јас како поетеса и писателка застанувам и не ми е јасно каква е смислата на човековото постоење во еден таков вакуум на меѓучовечка празнина.
Празнината се поврзува и со ред други работи, меѓутоа пред сè со човекот и со неговата душа. Празнината што ние ја чувствуваме по умрени луѓе, по луѓе кои не ни се во близина, по луѓе кои отпатувале, заминале, луѓе со кои повеќе не сме во контакт, па дури и по себеси – таа празнина се јавува меѓу нас како философско битие, меѓу нашите внатрешни координати, односно меѓу духот, душата и телото и кога ќе настане еден таков вакуум од празнина, човекот не знае како понатаму. Всушност, во Гранична состојба јас, пред сè, се занимавам со тие „гранични состојби“, како што ги нарекува Карл Јасперс, на смртта, на разделбата и на вината која човек ја чувствува дури и без да сака.
РАСПАЃАЊЕ. Хераклитовото Panta rei – Сè тече, сè се менува денес како да станува: Сè гние, сè се распаѓа. Во твојот циклус „Распаѓање“ се распаѓаат куќата, меморијата, земјата, љубовта, историјата, животот, иднината, светот… Како човек да не се распадне при овој сеопшт распад?
Распаѓањето е циклус кој во мојата поетска имагинација и размисла се појави веднаш откако почна пандемијата. Почувствував дека нашиот свет се распаѓа, што апсолутно е и добро и лошо. Мораше да му се случи тоа, зашто претеравме во сè, ја изгубивме мерката за сè и дојдовме до апсолутна инфлација и на материјалните добра, и на желбата по материјални добра.
Истовремено сфатив дека се распаѓаат и нашите мали светови. А тие светови, пак, не мора да бидат во согласност со светот во којшто живееме, зашто ние како луѓе можеме да бидеме и бунтовници, отпадници и практично ние уметниците тоа и го правиме создавајќи уметност: имаме критичко мислење, се бунтуваме, не сакаме да го прифатиме светот таков каков што е. Прво помислив дека би била потребна една цела поетска збирка за распаѓањето, затоа што сè може да се распаѓа – и природата, и градот, селото, детството, староста… сè што е нашиот живот може да се распадне. Меѓутоа, запрев на осмата песна и мислам дека добро направив бидејќи ќе имаше тука и доста совпаѓања и повторувања.
Се надевам дека тоа распаѓање сепак еден ден ќе доведе до некоја поголема размисла и подлабоко сфаќање на тоа што сакаме од животот, како сакаме да го живееме и како да го изградиме за да не се распадне пред наши очи. Мислам дека со оваа пандемија сфативме што се распаѓа, меѓутоа и што може да се изгради на темелите на тоа распаѓање, затоа што распаѓањето на некој начин е двостран процес. Иако пишувам многу песимистички, многу црногледо, јас понекогаш сум и непоправлив оптимист дека сепак нешто ќе произлезе и од тоа распаѓање еден ден, дека барем нашите деца ќе живеат во поинаков, подобар свет.
ЗЕМЈА. Ќе ја напуштиш земјата што се распаѓа без око да ти трепне, дури душата ти трепка и ти завива, велиш во песната „Земјата што се распаѓа“. Кај нас постојано се зборува за распад на сите вредности, а луѓето сè почесто креваат раце и заминуваат од земјата. Ја гледаш ли Македонија, денес Северна Македонија, како земја што се распаѓа? И дали во свет што се распаѓа постои земја што не се распаѓа?
Не, апсолутно не. Понекогаш дури ми е и смешно што не само во Македонија, туку и во секоја земја се мисли дека само таа се распаѓа, дека нема добар систем, сите се незадоволни итн. И овде во Словенија ние сме крајно незадоволни од сè што се прави на политички, економски и културен план, а познавам многу луѓе од Македонија кои ја идеализираат Словенија. Всушност, тоа е она што се случува: идеализација на туѓото. Секогаш мислиме дека некаде на друго место е подобро од таму каде што сме.
Но, секако, факт е и дека во светот има земји кои повеќе се распаѓаат и земји кои помалку се распаѓаат. И Македонија за жал е сè уште во оние првите. Во триесегодишново постоење на независна Македонија ми се чини дека земјата се распаѓа постојано по малку, ама тоа е најболното распаѓање, тоа е онаа смрт која никако не доаѓа, а постојано е присутна. Наместо како феникс да се крене и да направи нешто од себе и навистина да почне да живее како што треба или симболично да умре па да воскресне на поинаков начин, Македонија тоне полека, полека и тоа тонење ги измори веќе сите.
Во Македонија животот не го крои ниту културата, ниту економијата, туку само политиката, односно две политички партии кои веќе триесет години ја водат државата од еден амбис во друг и народот го префрлаат како пинг-понг топче. Јас сум крајно разочарана од она што се случува во Македонија, и сама бев против власта пред оваа, меѓутоа и оваа ги прави истите грешки на владеење и сосема е разбирливо она што и ти го кажа дека сè повеќе луѓе заминуваат, иако земјата е навистина прекрасна и има толку многу потенцијал. Во последниве децении, на пример, Македонија има толку добра уметност, толку добра книжевност и штета е што поради овие големи политички алчности уметноста не може да дојде до израз, да биде на прво место. На меѓународен план земјата може да дојде до израз само преку културата и преку спортот. Кај нас спортот понекогаш доаѓа до израз, меѓутоа културата речиси никогаш во оној обем којшто го заслужува.
Во песната Земјата што се распаѓа, пред сè мислев на Македонија, иако во неа ги собрав и сите мои горчини и согледувања за луѓето коишто ги губат своите земји како бегалци, а мора да напоменеме дека во ова време на пандемија ние заборавивме на бегалците. Луѓето се селат, и јас заминав од Македонија но доброволно, се радував знаејќи дека одам кон љубовта на мојот живот, меѓутоа тие што заминуваат од други причини, за нив бремето на заминувањето а со тоа и чувствувањето на распаѓањето на нивната земја е далеку пострашно и потрагично.
ГРАНИЦА. Со границата тесно е поврзана темата на другоста, која се провлекува низ сите твои дела што ги имам читано. А што е другоста ако не издвоеност, ограденост, ограниченост. Кои се најстрашните граници што ние луѓето си ги поставуваме едни на други, но и самите себеси, а кои треба да ги надминеме за да ни биде подобро?
Премногу граници си поставуваме себеси, премногу граници поставуваат властите и политиката, така што ние сме опкружени со граници што се гледаат и граници што не се гледаат. Конкретна граница која мене апсолутно ме боли и потресува е границата од бодлива жива меѓу Словенија и Хрватска по целото течение на реката Купа за да не можат бегалците преку Хрватска да влезат во Словенија. Тука е и ѕидот меѓу Мексико и САД, ѕидот меѓу Палестинците и Израелците, а потоа и ѕидовите што мислевме дека паднаа, а сè уште стојат некаде во нечии глави. Пред сè, во главите на десничарите, но и во главите на обичните луѓе. Кога станува збор за тоа дали треба малцинствата да имаат повеќе права, дали треба да се примат бегалци во државата, дали да се изгради камп за одвикнување од наркоманија, дом за деца без родители итн., обичните луѓе веднаш стануваат и се бунтуваат… никој не сака различни луѓе во својата близина, што мене страшно ме иритира и ме повредува како човек.
ЗЛОТО. Хана Арент пишуваше за баналноста на злото и ти во оваа збирка во неколку песни се навраќаш на холокаустот – злото над злата. Злото му е иманентно на човекот и колку и да го опишуваме, дефинираме, колку и да се трудиме да го разбереме, се чини дека историјата постојано се повторува и дека никогаш нема да успееме да го искорениме.
На некој начин, демократијата постои за да го победи злото, да не се случуваат повеќе такви стравотии како холокаустот или како ова што денес се случува со палестинскиот народ… Злото не може да се искорени туку-така, но може да се ублажи и со една нормална политика која се води во државата, и индивидуално секој човек може да се одлучи да не биде лош човек.
Злото е многу поудобна ситуација отколку добрината. Добрината бара напор, посветеност, отвореност, будност. Злото е многу лесно за правење и затоа историјата ни се повторува. Мене ми е несфатливо во 21 век да треба да протестираме, на пример, за правата на жената да абортира. Тоа е злото на мачистичката власт која сака повторно да ја подреди жената да живее како во средниот век. И еден куп други такви работи се случуваат околу нас во светот. Злото е многу лесно да се раководи и да се поткрепува, зашто народот се пали на злото, тоа е една еросно-танатосна димензија која кај луѓето предизвикува чувство на еуфорија, на сила, на моќ, на лекување на личните фрустрации, а добрината како што реков бара многу повеќе напор, поголема смиреност, поголемо соочување со себеси и едноставно треба да работиш на тоа да бидеш добар човек.
УТРЕ. Чие ќе биде утрето што е пред нас – на човекот или на човештвото?
Во песните од циклусот Човекот или човештвото дојдов до сознание дека човештвото е навистина многу полесно за сакање и за идентификација отколку човекот. Не секој човек за друг човек е ближен, а човештвото е една генерална категорија каде што нема добри и лоши луѓе, туку една синергија и хармонија во која црното се претвора во бело, белото во црно, па добиваме едно сивило кое не е толку опасно како црнилото на човекот како единка. Така што, не знам чие ќе биде утрето… се надевам дека сепак ќе биде на оној човек којшто е Човек, човекот во неговата човечка димензија, која е апсолутно етична, морална и посветена на другиот човек. Откако се случи оваа епидемија, во која животот и смртта станаа толку релативни, можеби би требало сепак да се запрашаме каде оди човекот, каде оди човештвото. Дали можеби тоа се два сосема спротивни правца или треба да се усогласиме и хармонично да станеме човештво од добри луѓе. Звучи утопистички, но сепак верувам дека еднаш ќе си го поставиме и тоа прашање.
Ова интервју е резултат на соработката со Europe House, каде што ти одржуваш работилница за креативно пишување на проза. Какво искуство беше за тебе работата со младите луѓе и со кој збор би го опишала?
Тоа можеме да го сместиме во еден збор што го нема во мојата книга, но во кој многу длабоко верувам, а тоа е: ОПТИМИЗАМ. Кога работев со тие млади луѓе, 16-17-годишни девојчиња, сфатив дека сепак имаме иднина. Тие настапија толку самоуверено и човечки, беа многу подготвени и имаа навистина прекрасни замисли за приказни што сакаа односно ги напишаа како раскази. Сите луѓе кои сакаат да се занимаваат со уметност, со книжевност, имаат нешто посебно во себе коешто ги влече кон тоа; дали е тоа нивниот талент, нивната начитаност, поврзаноста со културата и со уметноста или можеби некои длабоки трауми коишто ги водат кон тоа да се занимаваат со нешто поразлично од нивните врсници.
Исто така, ми беше многу симпатично тоа што во своите раскази користеа американизми или американски имиња. Нивната лектира за жал сè уште не е доволно и македонска, но кога човек ќе созрее сфаќа дека и сопствената книжевност ти нуди многу нешта и верувам дека ќе дојдат и до тој стадиум на интелектуален развој и дека ќе имаме од нив многу што да прочитаме. И сега еве ги очекувам нивните финални раскази коишто ќе одат и на „Самоглас“ и се радувам однапред затоа што знам дека ќе бидат многу добри.
Насловна фотографија: Наташа Купљеник
