Рекапитулација на најдобри книжевни дела од Европската книжевна сцена по препорака на наши издавачи и културни работници од книжевната сцена – во новогодишното видео на Читачот за книжевни рецензии со препораки за најдобрите европски наслови.
Категорија: Culture Matters Series
Europe House ja поддржува културата и го отстапува местото на иницијативите и поединците да ги искажат своите светогледи. Culture Matter Series е рубрика која живее во импулсот на современите актуелни теми. Преку подкастот и блогот отвораме серија прашања и разговори со кои се занимава уметноста и се стремиме да придонесеме кон прогресот во културниот живот. Очекувајте многу различни теми, аспекти и иницијативи.
#CultureMatters !
Ајде да зборуваме за социјалната нееднаквост во борбата против брзата мода
Самата природа на брзата мода значи дека намалувањето на отпадот, плаќањето фер плата на работниците и гаранцијата дека во процесот не се уништува планетата се речиси невозможни подвизи. Тоа е бизнис модел изграден на брзина, а не на етички практики. Но, ако брзата мода не може да биде добра, тогаш се поставува прашањето: Дали ни треба воопшто? Дали е одговорност на компаниите да прават облека на фер начин или наша одговорност е да купуваме помалку?
Сакам да зборувам за модата, обожавам да зборувам за одржливоста. Сум пишувала многупати дека одржливите навики го опфаќаат нашето целокупно живеење, а не само нашите модни избори. Но, не можам и не сакам да бидам слепа пред фактот дека живееме во капиталистичко општество водено од консумеризам, општество во кое социјалните разлики на населението растат од ден во ден, а јазот во примањата се зголемува експоненцијално.
Сакам да бидам реална – нашата облека и каде ја купуваме – тоа отсекогаш било класно прашање. Облеката е симбол на богатство и статус и сè почесто прашањето на модните избори се меша со идеологијата. Кога ќе се пофали некој колку многу парчиња од брендови за брза мода купил за малку пари, всушност вели: „Имам други приоритети освен да трошам повеќе за одржливо изработени парчиња што би ми биле инвестиција“. Кога носиме етички и одржливо произведена облека како да носиме и етикета: „Се гордеам со мојата принципиелност и сакам луѓето да го знаат тоа“. Јазот се продлабочува, а решението се чини бега сè подалеку на хоризонтот.
Мода и сиромаштија
Брзата мода е непрекинато растечко присуство во земјите од првиот свет од 90-тите. На прв поглед, потрошувачите купуваат евтини и модерни облеки за мал дел од цената на врвните брендови. Но, под површината, сиромашните работници во земјите во развој се еден вид модерни робови кои работат во нестандардни и честопати опасни услови, за минимална плата. Овие синџири на снабдување покажуваат директна врска помеѓу брзата мода и сиромаштијата.
Многу компании за брза мода, како што се Forever 21 и H&M, добиваат нови пратки облека секој ден, додека Topshop нуди 400 стилови неделно. Овие брендови се способни да произведуваат облека со голема брзина, бидејќи тие не се во интеракција со производството, туку прават аутсорсинг на фирми во земјите во развој. Овие фирми потоа го склучуваат производството со поддоговори на нерегистрирани добавувачи кои работат без никакви владини регулативи. Ова значи дека брендовите не се законски обврзани да обезбедат безбедни работни услови. Овој процес ги искористува оние кои веќе се на дното на сиромаштија и токму поради тоа повеќе луѓе треба да бидат свесни за процесите зад нивните евтини парчиња облека од брзата мода.
За да ја илустрирам дополнително нееднаквата распределба на заработката во синџирот на брзата мода, главниот извршен директор на една голема модна компанија за само четири дена заработува исто онолку пари колку што една текстилна работничка во Бангладеш ќе заработи во целиот нејзин работен век.
Различни стартни позиции
На другиот крај на палетата е етичката мода, која се чини станува „помодерна“, а нејзините цени стануваат повисоки. Веќе зборував за тоа дали одржливата мода е навистина поскапа од брзата (и иако стојам зад тој текст, чувствувам дека е потребно да се прошири разговорот на таа тема. Етички произведената облека трае подолго, но ова е бескорисен аргумент за повеќето од нас кои не можат да си дозволат пар панталони од 100 евра (околу 6.000 денари).
Лесно е да се префрлите на поскапи, а поетички брендови кога разликата помеѓу кошула од 2.000 и 3.000 денари навистина не ви значи многу. Што се случува со оние кои, и покрај нивните напори да бидат повеќе еколошки свесни, едноставно не можат да си ги дозволат повеќето стилски етички брендови кои постојат како алтернативи на брзата мода? Повеќето луѓе од работничката класа кои купуваат од брендови за брза мода секако веќе ја носат таа облека долги години. Зарем тоа не е доволно?
Работниците во фабриките на брендовите за брза мода ја прават облеката по толку евтини цени бидејќи немаат алтернатива. Тие се од посиромашна демографија во споредба со привилегираниот свет и им требаат пари. Како активист за етичка мода, ги прозивам големите брендови барајќи одговор на прашањето #којјаправимојатаоблека? со намера да побарам транспарентност од нив за условите во кои работат овие работници. Но, што ако, кога купувам брза мода, го правам тоа затоа што тоа е она што можам да си го дозволам? Ако повеќето луѓе од работничката класа дознаат кој недоволно платен работник во некој регион во развој ја направил нивната облека, практичното прашање овде е: Кога и самите се едвај добро платени, што навистина можат да направат за да помогнат?
Целата премиса на брзата мода е да можете брзо да купите облека, да изгледате добро и да стекнете самодоверба додека трошите што е можно помалку. Сепак, секогаш кога разговараме за брзата мода, зборуваме за трендови и инфлуенсери и никогаш не го спомнуваме фактот дека најголемата причина зошто луѓето сè уште купуваат брза мода е врзана за големината на нивните џебови. Разговараме за економскиот диспаритет и за тоа колку луѓе ширум светот заработуваат под минималната плата. Сепак, не можеме да видиме дека патот од таму до купувањето евтина брза мода е прилично прав и непопречен.
Етичката дилема на одржливоста
Во одржливата модна заедница владее консензус дека добро, етички, одржливо, еколошки изработената облека е подобра. Па, зошто некој не би ја сакал? Дали помислуваме дека можеби причината е затоа што не можат да си ја дозволат? Дали станува форма на современ класизам? Ова е лесна замка во која паѓаат добронамерните луѓе. Треба да бидеме свесни дека за некои луѓе, сè што можат да си дозволат е брза мода и тоа е пропратен ефект од циклусот на сиромаштија и ниски приходи во светот денеска. Да погледнеме подалеку од онлајн активизмот и хаштазите на Instagram, и да согледаме дека постојат и други причини во реалниот свет поради кои луѓето можеби ќе сакаат да купат брза мода, освен следењето на модните трендови. Да го осознаеме фактот дека многу луѓе сè уште купуваат брза мода бидејќи не можат да си дозволат побавна мода. Да осознаеме дека не секој е финансиски способен да направи подобар избор. Сме зборувале за предностите на купувањето облека од втора рака како одржлива алтернатива, но не треба да забораваме дека во тие продавници ќе најдеме два типа на клиенти: луѓе кои можат да си дозволат нова облека и луѓе кои немаат избор. Првите или од сентиментални или еколошки причини купуваат од втора рака по избор, а вторите, токму затоа што немаат избор.
Ова ги изостава работниците од средната класа кои имаат избор, но се вртат кон брзата мода за да бидат стилски облечени, а сепак да поминат евтино. За овие луѓе за кои верувам дека го сочинуваат мнозинството купувачи на брза мода, ни требаат нови начини да ја пренесеме пораката. Можеби треба да ги охрабруваме луѓето да купуваат само работи што навистина ги сакаат и бидејќи знаат дека ќе ги носат многу, а не само бидејќи се евтини и достапни. Можеби треба повеќе да се фокусираме на важноста на рециклирањето на облеката и текстилот, како и разменување или донирање на веќе носената облека во добротворни цели.
Ова е важно, за да не продолжиме да ги игнорираме „мртвите агли“ во општеството во кое живееме и да бидеме поодговорни како членови на заедницата. Тоа често ќе значи соочување со фактот дека во некои (или повеќе) аспекти сме привилегирани, а колку е поголема привилегијата, толку се побројни тие „мртви агли“. Ако не ги разбираме целосно причините за купувањето брза мода, како можеме да се надеваме дека ќе им го покажеме подобриот пат на поголем број луѓе? За почеток, сметам дека треба да продолжиме да прашуваме #којјаправимојатаоблека? без разлика дали станува збор за парче од 200, 2.000 или 20.000 денари, бидејќи верувам дека поголемата транспарентност ќе помогне да се намали јазот и да се доближат стартните позиции.
Автор: Александра Спасеска
Илустрација: Моника Стојановска
#16 Tamara Ristoska invites Milka Anchevska
Овој пат, на покана на Тамара Ристоска, гостинка е Милка Анчевска, една од најбараните кастинг директори во 
.
.
Нејзината филмска кариера се темели на 23 годишно искуство. Во 1998г. прв пат работи како личен асистент на „Прашина“ во режија на Милчо Манчевски, а до 2006г. работи на различни позиции во секторот продукција на филмски, тв проекти, фестивали и рекламни кампањи.Во својата досегашна кариера како кастинг директор е дел од повеќе филмски остварувања: „Сенки“ во режија на Милчо Манчевски, „Искушение“ во режија на Бранко Костески, „Бунило“ во режија на Даријан Пејовски, кастинг консултант „Панкот не е мртов“ во режија на Владимир Блажевски, „До Балчак“ во режија на Столе Попов, „Еклер“ во режија на Марко Ѓоковиќ, „Врба“ во режија на Милчо Манчевски, „Јас не сум Игор“ во режија на Сергеј Георгиев, „Хомо“ во режија на Игор Иванов, „М“ во режија на Вардан Тозија, „По Тамбури“ во режија на Станислав Томиќ, „Кајмак“ во режија на Милчо Манчевски и во „Беса“ – една од најпопуларните тв серии во Србија и во регионот.
Ана Јовановска: Треба да смислиме поинаков формат за онлајн-изложби
Разговараше: Наташа Атанасова
Ана Јовановска е млад уметник/жена-уметник/уметница/уметничка од Куманово. Нејзиното портфолио на самостојни и групни проекти е за восхит и почит, уште повеќе, имајќи го предвид нивото на квалитет на тоа што го работи. Ана прави премногу и не зборува многу, па затоа секој муабет со неа има тежина и е задоволство кога ќе се случи. Па макар бил и виртуелен, како овој.
Дали и како ти се менува сфаќањето на уметноста и нејзината смисла со текот на годините?
Па, полека преминав од истражување на проблемите кои се појавуваат внатре во сликата и што ја сочинува и ја прави една слика, кон нејзино просторно разгледување и разградување и кон истражување на проблемите надвор од неа – творење земајќи ги предвид општествените околности во кои се создава едно уметничко дело и неговиот однос со тие околности.
А како ти влијае пандемијава, во текот на која се соочуваме со големи промени во прикажувањето и восприемањето на уметноста?
Пред почетокот на пандемијата, бев на дневна релација Куманово-Скопје-Куманово. Со почетокот на социјалното дистанцирање, почнав да работам од дома. Новата распределба на времето ми остави простор и сили да се посветам повеќе на моето уметничко истражување и создавање.
Вистина е дека повеќе изложби и прикажувања од последниве две години не сум имала досега. Ама… тоа се должи на принудното нагло префрлање на сиот физички изложбен простор во виртуелниот свет. Имајќи го ова на ум, би рекла дека квантитетот не значи успех, а со тоа, ниту решение за восприемањето на уметноста. Овој начин на прикажување, од една страна, понуди поголема видливост и достапност на тековните уметнички реализации, но од друга страна стана еден погоден самоодржлив систем на профитерство на грбот на културата во криза. И во други прилики го имам напоменато ова: треба да се смисли и испроба поинаков формат за онлајн-изложбите. Бесцелно е да се обидуваме со истите стратегии. Со текот на времето, како испробуваме и учиме, се надевам, ќе смислиме нов начин за ова да го направиме успешно.
Глас, буква, збор, јазик, говор, слика, апстракција – поврзаноста на овие поими те интересира уште откога знам за тебе. Релацијата индивидуа – колектив – идентитет одново и одново преку нив ја имаш истражувано на изложбите „Од текст до апстракција“, „Words“, „Буквата за себе и човекот“, „Littera Аbstracta“, „Бесконечен свиток“… Можеш ли да ја опишеш оваа врска во нашиот контекст?
Јазикот со постоечка граматичка структура, синтакса и систем на симболи е чисто човекова придобивка. Тој ги опфаќа сите сфери на човековото постоење и неговото разбирање на светот. Јазикот може да ги обликува и може да ги преобликува и нашите сеќавања, па дури и колективната меморија. Личната или колективната меморија реинтерпретирана од позиција на моќ може да има длабоки импликации кои создаваат лажни спомени или пристрасност.
На пример, со оглед на тоа што македонскиот јазик е поделен по род, ни открива низа пропусти кои се пројавуваат во општествените структури. И, не само во нашите. Алгоритмот на Google Translate во отсуство на заменски придавки речениците ги преведува во присвојност на машки род. За некои именки како „актер“, постојат изведенки како „актерка“, но за „шеф“ не постојат. Дали сум јас „уметник“, „жена-уметник“, „уметничка“ или „уметница“? Сите овие именки се користат наизменично за опишување на оваа професија.
Понатаму, тука се дијалектот како основа за дискриминација, јазикот како средство за говор на омраза, кирилицата како писмо во изумирање истискано на маргините… многу теми поврзани со јазикот што постојано ме интересираат.
Со твојата изложба „Plastic“ и со книгата „Me, We“ експлицитно се занимаваш со женските прашања. Што значи денес да се биде феминист(ка)?
Имам чувство дека одредени „замисли“ и поп-културата неуморно работат на обезначување на тој збор и негово одделување од намерата. Па така, денес, чинам, е passé да се биде феминистка или феминист. Навидум, можеби и изгледа дека таквата определба е непотребна, судејќи според досегашниов напредок, но во тоа не спаѓа и реалноста на сегашново балканско постоење.
Сакаш да експериментираш и да испробуваш нови техники, „кои ќе извадат од делото нешто поразлично на површина и во преден план“. Последно впечатливо нешто ми беше твојата инсталација „Оази“ со објекти направени од природни материјали, пластични кукли и епоксидна смола, кои зборуваат за односот човек-природа. Каков е твојот однос кон природата?
„Оази“ е дело кое беше создадено во репетитивни фази од средината на март 2020 година до почетокот на 2021 година. Во тој период, како своевиден механизам на справување со новонастанатата ситуација, се случи едновремено светско свртување кон природата и интоспекцијата, па го забележавме подемот на cottage core, реактуелизирање на традиционалните отуѓени уметнички изрази (плетење, везење, керамика, отсликување…) и повикот за премин во одржлив начин на живеење.
Фазите на „Оази“ се состоеја од одгледување, негување и собирање на растенија во сите сезони, избор, сушење и пресување на растенијата на подолго време, преработка на стари пластични кукли, организирање и позиционирање на елементите во калапи, леење со епоксидна смола, проследено со период на зацврстување и конечно, неколкукратно рачно полирање на финалните објекти. Значи, еден долгорочен проект кој бараше трпеливост и планирање. Ми беше важно да користам неискористени, отфрлени, но достапни материјали кои ќе добијат нов живот, нова цел, преку нивното рециклирање.
Долгорочноста на процесот ми овозможи да се доближам до природата и да го внесам природното во вештачкото. Односно, да создадам еден спој на органско и артифициелно, природа и култура и да ги третирам природните материјали не како ресурси чија конечност е премин/претворање во културното, туку како дел од него.
Минатата година излезе од печат твојата книга „Pismo.docx“, во коавторство во Бранислав Лукиќ Лука. За мене беше едно WOW – поради концептот и естетиката на книгата како предмет, поради сопоставеноста на вашите уметнички стилови но и на возраста и ставовите кон животот и уметноста и ми се чини најмногу поради искреноста и отвореноста карактеристична за личните преписки кои сте се охрабриле да ги извадите на виделина. Имаш ли реакции од други за тоа како ја доживеале книгата, затоа што не е баш WOW видливоста на реакции по медиумите?
„Писмо.docx“ е резултат на еден долгорочен, акумулирачки проект од година и пол (2017-2018) неформална пишана кореспонденција со размена на илустрации помеѓу мене и Лука. Тој е уметник и писател од БИХ, кого го запознав на една уметничка резиденција и имавме желба да го одржиме контактот, а притоа да создадеме нешто заедничко, нешто за нас ново и поинакво. Промоцијата на книгата беше во вид изложба и се одржа во Уметничката галерија при НУ Музеј – Куманово во 2020-та. Тоа време, повеќе медиуми објавија за книгата, имав интервјуа, а луѓето кои ми се блиски си купија примерок и го пофалија концептот, особено спојот на два јазика…
Сепак, за вистинскиот прием на книгата не можам да проценам, бидејќи кај нас писателскиот свет е одделен од уметничкиот, си има свои кругови и постои во посебен дискурс. Пред оваа книга, имав работено само на уметнички книги. Тешко е да дојдеш до видливост, а со тоа и вистинска критика во свет во кој владеат други правила. Се надевам дека ќе успееме да ја реиздадеме книгата и во БИХ во периодот што следува и дека ќе наидеме на поентузијастичен прием.
Имаш ли чувство дека уметничките кругови кај нас се мали и тесни и дека ти треба широчина? Размислуваш ли да смениш средина, да отидеш барем привремено да твориш во некоја друга земја?
Нашата културна сцена е мала, но попогубно и за уметниците и за општеството е тоа што е централизирана. Среќна сум што, покрај прекаријатноста на професијава (читај: вокација), заедно со моите проекти и нивните реализации во изложби и работилници, прошетав и мојата пракса ја развивав во повеќе средини: Франција, Германија, Кипар, Турција, Шкотска, САД, земјите од Балканот… Моментално, претпазливо продолжувам да аплицирам, бидејќи тековната кризна ситуација носи со себе и дополнителни логистички проблеми и непредвидливости.
Годинава, наградата „Денес“ за млад визуелен уметник, која ќе ти овозможеше двомесечен престој во Њујорк, за малку ти се лизна од раце. Каков е општо твојот став кон наградите?
За наградата „Денес“ годинава во финалниот избор бевме една многу квалитетна екипа од четири уметнички. Сите се знаевме од претходно преку дружба или преку проекти. Уште еднаш сакам да упатам честитки до добитничката на наградата и, воедно, ги охрабрувам сите уметници и културни работници да аплицираат на повици за награди во земјава и во странство. Не секогаш ќе се добие, но искуството е незаменливо, бидејќи во тој процес на креирање се создаваат конекции и пријателства, се учи по нешто ново, се инспирира и се развива идејата за делото под различни влијанија и поинакви услови.
Не сум сигурна колку можам да го одбранам постоечкиот концепт на победник со награда во областа на уметноста и културата доколку темата не е зададена, а условите се произволно дефинирани, што некогаш знае да се случи. Но, сепак, тоа е воспоставена практика која функционира, го потврдува и официјализира дотогашниот труд и постои за добро. Тоа е можност која не треба да се испушти.
Последен предизвик ти беше процесот на правење сопствена хартија, нешто што во работилница го споделуваше со уште помлади од тебе, со средношколци. Ти се допадна ли таа улога на учител, условно кажано? Сметаш ли дека знаењето, вештините, искуството доволно патуваат меѓу генерациите во нашава средина?
Така е, во последниве неколку години, поинтензивно ја вклучувам и едукацијата како дел од мојата уметничка пракса. Не само што ми се допаѓа и уживам во таа улога на ментор (без разлика дали тоа ќе биде нешто практично или пак нешто теоретско), туку и сметам дека тоа е еден вид наша должност – уметничка, па и општочовечка.
Инаку, последнава работилница за која зборуваме и која ја водев, беше дел од еден огромен проект под името „Допирот“, дел од „Ние сме тука: идни екологии“ куриран од Ана Франговска од НГМ во партнерство со Британскиот совет и „Лукс“. На нејзина покана, решив со учесниците да споделам самонаучена екотехника на рециклирање и правење хартија, со којашто, најверојатно, тие не би имале прилика да дојдат во контакт и да ја научат без процесот на trial and error. На мое задоволство, младите учесници покажаа заинтересираност и посветеност. Иако верувам дека нема да го стават правењето хартија на својот дневен ред, идејата зад ваквите работилници и предавања е проширување на перспективите и запознавање со нови изводливи опции за одржливо постоење. За жал, врската, не само помеѓу генерациите, како што велиш, туку и преносот на знаења преку различни дисциплини е сè уште некаде во иднината. Се надевам, поблиска. Работиме на тоа.
Секој ден, од „8 до 4“ си во светот на маркетингот. Па, многу ме интересира: дали сметаш дека маркетингот повеќе ќари од уметноста и уметниците или обратно?
Ќарењето е обострано, иако не во иста мера. Нема добар дизајн, а да не ги следи правилата на класичната уметничка визуелизација. Нив, во најголем број случаи, уметноста ги нуди инстинктивно, а дизајнот ги восприема и применува практично. Нема добра кампања, а да е површна во идејата и материјализацијата, односно доколку она мисловното кое е предмет во современата уметност и излегува од рамките на проблемот на визуелното не се примени заедно со применетоста на дизајнот.
Од друга страна, ефективноста во извршувањето и палетата на дигитални алатки кои се развиени примарно за итноста на маркетингот, многу добро ни се наоѓаат во реализирањето на уметнички дела, кои нема само да бидат дигитални или дигитализирани, туку ќе се поврзат со ововременоста и ќе станат достапни за поголем број луѓе.
Фото: Сони Романов
Tamara Ristoska invites Ilina Angelovska
Илина Ангеловска е дипломиран ликовен уметник на Факултетот за ликовни уметности во Скопје.
Повеќе од 15 години активно се занимава со сценографија и костимографија, во сферата на театарот и филмот, а од Јануари 2013 година е вработена во Македонскиот Народен Театар, како сценограф.
Илина има реализирано преку 50 театарски сценографии, меѓу кои и 20тина костимографии. Дел од претставите во кои се потпишува како дизајнер се: Паљачи – Опера, Мој термин, Црнила ремикс, Авантурите на Аладин и многу други.
Како сценограф или костимограф има учествувано во повеќе играни и кратки филмови како и тв серии: „Панкот не е мртов“, „Скопје ремикс“, „Сенки“, „Преку хоризонтот“, „Инсајдер“, „Зоки Поки“, „Проблемот на Тина“, „Змија“, „Неонски срца“, „Коливо“, „Синот, Алеф и шумарот“ (To guard a mountain, 2012 by Izer Aliu) кој доби неколку светски награди и е номиниран за студентски Оскар во 2013 година.
Книжевни рецензии со читачот – „Антарктик“ – Клер Киган
#12 Tamara Ristoska invites Sabina Memishi
Сабина Мемиши е дипломирана млада актерка вработена во Албанскиот национален театар. Во својата досегашна кариера како актерка е дел од повеќе институционални театарски проекти. Во 2015та година учествуваше во првата професионална претстава „Кујни“ во режија на Илир Бокши во Тетовскиот театар каде што ја доби награда за најдобар епизоден лик на театарскиот фестивал во Дебар. Од тогаш има играно во многу претстави како: „Смешни пари“ во режија на Башким Рамадани „Опера за три гроша“ во режија на Кендрим Ријани „Страст и алчност“ во режија нa Фитим Селими , „Сладостите на неверството“…
Дали одржливата мода навистина е поскапа од брзата мода?
Едно од прашањата што најчесто ги добивам кога се разговара за одржливата мода е – Зошто се парчињата толку скапи? На прв поглед, објаснувањата и аргументите се повеќе од јасни, но кога ќе ја погледнеме подлабоко поголемата слика, неизбежно се поставува прашањето – Што е скапо? И дали одржливата мода навистина е поскапа од брзата мода?
Прво нешто што секогаш им го кажувам на луѓето кои само што тргнале на нивното одржливо модно патување е – најодржливата облека е онаа што веќе ја имате во вашиот плакар! Ако сакате да додадете нешто во вашата гардероба или да ги размрдате комбинациите, сепак можете да го искористите максимумот од она што е веќе произведено. Позајмувајте или разменувајте со пријатели, разгледувајте низ вашите локални продавници за облека од втора рака или размислете за алтернативни начини, како изнајмување.
Но, што кога сакате нешто ново? Реалноста е дека термините како „свесно“, „еко“ или „одржливо“ не значат ништо сами по себе бидејќи термините не се регулирани од никаква трета страна. Тогаш, што значи „одржлива мода“? Одржливата мода во суштина се однесува на облека и додатоци што се произведуваат и/или до кои се пристапува на еколошки и општествено одговорен начин. Причината поради која зборот „пристапува“ е во дефиницијата за одржлива мода е бидејќи терминот не треба да се ограничува на правење или купување нови работи. Иако маркетинг кампањите за одржливост нè наведуваат да веруваме дека можеме да си го купиме патот до одржливост, тоа не е толку едноставно. Да, можеме да избереме да купуваме на поодржлив начин, но вклучувањето во одржливата мода не бара задолжително купување ништо ново.
Зошто евтината брза мода всушност скапо се плаќа?
Моделот за брза мода е изграден врз бесконечен циклус на прекумерно производство и прекумерна потрошувачка. Евтините цени од брендовите за брза мода се овозможени само затоа што овие брендови произведуваат во огромни количини. Иако компаниите не прават многу профит од секое парче облека, можат да профитираат стотици милиони, па дури и милијарди, бидејќи произведуваат толку многу. Дури и кога некои брендови за брза мода почнуваат да вклучуваат (мал) процент од рециклирани и органски материјали во нивните колекции, ова ниво на производство никогаш не може да биде одржливо. И, бидејќи брендовите за брза мода произведуваат во толку големи количини, можат да преговараат со фабриките за намалување на цените. Овие преговори ги потиснуваат платите на работниците и ги одржуваат безбедносните стандарди на работното место многу ниски.
Знам дека статистичките податоци не се најомиленото нешто за модните вљубеници, но дозволете да ви приложам неколку за да ја претставам појасно сликата за модната индустрија денес:
- Се предвидува дека модната индустрија ќе истроши 25% до 30% од преостанатиот светски јаглероден буџет до 2050 година со сегашните стапки на раст.
- 93 милијарди кубни метри вода и 98 милиони тони необновливи ресурси се експлоатираат секоја година за производство на текстил. Да, секоја година.
- Облеката направена од синтетички влакна е одговорна за дури 35% од глобалното загадување со микропластика.
- Текстилот е четвртата по големина „причина за притисок врз животната средина“ во ЕУ, според истражувањето на Европската агенција за животна средина.
- Текстил во количина што ја собира во еден камион за ѓубре завршува на депонија или се согорува секоја секунда.
Дали бавната мода навистина е поскапа?
Едноставните, јасни, видливи и опипливи одговори на прашањето зошто една кошула, на пример, произведена по начелата на бавната, одржлива мода, е поскапа од кошула на бренд за брза мода, се следните:
- Подобриот квалитет има повисока цена
- Поскапо е да се произведува количински помалку
- Одржливото работење значи праведни и фер плати за сите засегнати
- Занаетчиските и рачни изработки бараат повеќе време и човечки вештини
- Цената на органските, сертифицираните ткаенини, алтернативните и рециклирани материјали доаѓаат со висока цена
Тука доѓа на ред промената на нашата перспектива за она што е „скапо“. Навиките на купување се сменија многу низ годините, а голем удел во тоа играше достапноста на новата облека. Модата навистина беше статусен симбол во децениите пред индустриската револуција. Добро скроената облека беше идентитет на богатите. И иако правењето облека беше поевтино, купувањето облека од масовно производство стана поудобно. Модата беше исто така најисплатлив начин за учество во општеството.
Денес, брзата мода и социјалните мрежи нè натераа да веруваме дека е нормално да купуваме 52 микросезони годишно. Социјалните медиуми имаат огромна улога кога станува збор за прекумерната потрошувачка и културата на влијание. Тоа ја поттикнува стигмата околу повторното носење облека откако еднаш ќе се сподели на интернет. Што е уште полошо, овие ултрабрзи модни брендови ни го испраа мозокот да мислиме дека е во ред да носиме нешто еднаш, а потоа да го фрлиме затоа што не чинело доволно за да го цениме.
Дали одржливата облека треба да стане евтина?
Додека луксузната одржлива облека (која понекогаш е дури и рачно изработена) е прилично скапа, не сметам дека е неразумно некои брендови да наплаќаат 2.000 денари за маичка. Мојата логика е дека не можам (сега веќе и не сакам) да купам 5 маички од 2.000 денари, како што би ги купила кога би биле (и до 10 пати) поевтини, како оние во продавница за брза мода. Но, бидејќи свесно купувам една нова маичка годишно, маичка која знам дека добро ми стои, дека е квалитетна и ќе издржи многу перења, дека можам да ја комбинирам на многу начини, дека е од материјали пријатни за околината, дека сите луѓе во процесот на нејзиното производство биле фер платени и дека со нејзиното купување поддржувам локален бизнис, тогаш 2.000 денари за едно навистина добро парче облека ми звучи како паметен избор. Ова е мајндсетот на бавната мода што го усвоив и со кој општеството треба повеќе да се запознае.
Мојот одговор е: Не, облеката не треба да биде толку евтина како што е сега. Хипотетички, ако одржливите брендови станат евтини како „нормалните“, тогаш луѓето сè уште би ја купувале истата количина облека како што прават сега, и веројатно ќе ја фрлат по неколку носења бидејќи им станала здодевна. Правејќи ги работите толку евтини како што се сега, создаваме и поттикнуваме „општество на отфрлање“.
Ако нешто чини малку повеќе (како порано), луѓето повеќе би се грижеле за работите кои ги поседуваат. Затоа што сега, ако парчето облека е скинато или има неисправен патент, се чини полесно е да го купиме/нарачаме ново, отколку да го поправиме. Порано, без масовното производство што го имаме сега, облеката беше поскапа. Нашите баби и дедовци купуваа облека и ја носеа со децении. Но, сега не сакаме да бидеме „демоде“.
Иако одржливата облека треба да стане подостапна за повеќе луѓе, цените не треба да се спуштат на цените на брзата мода. Запомнете дека одржливоста не е сè или ништо. Направете што можете во рамките на вашите можности. Сигурна сум дека не ви требаат стотици парчиња облека во плакарот.
https://www.instagram.com/p/CUf2A77M5ZJ/
Да ја направиме одржливата мода поинклузивна
Се согласувам дека некои брендови се прескапи, па колку и да штеди некој, нема да може да си ги дозволи. Сега, овие брендови навистина треба да станат поевтини ако сакаме да ја направиме одржливата мода поинклузивна. Зголемената побарувачка е навистина единствениот начин да се направи етичката облека подостапна за повеќе луѓе.
Има една работа што многу луѓе ја забораваат. Кога нарачувате онлајн или одите во продавница за брза мода и купувате 10 производи на нив, трошите доста пари. Но, бидејќи сте купиле толку многу облека, секое парче не изгледа толку лошо. Дури кога ќе го погледнете подобро или ќе почнете да го носите и перете, излегуваат на површина сите маани и недостатоци.
Не заборавајте дека не се работи само за купување етички и одржливо изработена облека. Се работи за купување помалку и одржување на тоа што веќе го имаме. Затоа, наместо да имате гардероба исполнета со евтина облека (од која половина не ја ни носите), поседувајте помала колекција која е квалитетна и која навистина ја сакате.
Автор: Александра Спасеска (https://www.instagram.com/aleksandrina_vezilka/?hl=en)
Илустрација: Моника Стојановска (https://www.instagram.com/_moooki/?hl=en)
Филип Димевски: Културата кај нас е свет за себе
Разговараше: Наташа Атанасова
Како читател не е затворен во една книжевна епоха или жанр, го интересира сè и сешто. Ги сака Буковски, Булгаков, Борхес, Гомбрович, Капушќињски, Атвуд, Јерговиќ, Твардох…, ама ако мора да издвои само еден од авторите што ги има издадено, тоа би бил Витолд Гомбрович. „Оти Гомбрович не следи некакви жанрови, туку ги создава, оти возбудува со сарказмот, иронијата, ги сведува „големите“ прашања на човештвото на некој навидум мал, ништовен настан, извртувајќи го и играјќи си со него, притоа релативизирајќи го на само нему својствен начин, дрзок и бескомпромисен“, вели Филип Димевски, основач на издавачката куќа „Бегемот“.
Иако прашањето за омилениот автор беше „бонус“, фино легнува како увертира на разговорот со него за тоа што го интересира како издавач и како размислува како креатор на активности на нашата културна сцена.
Како реши дека сакаш да се занимаваш со издавачка дејност? Какви ти беа почетоците тогаш, а како гледаш на тоа од денешно растојание? Донесе ли правилна одлука?
Издавачката дејност е тесно поврзана со мојата професија, филолог и преведувач сум по струка, па за време на студиите некако спонтано пред мене се испречи голема литература што во тоа време не беше објавена. Природно ми дојде да размислувам во насока да отворам издавачка куќа, едноставно сакав да се занимавам со тоа. Така, скромните почетоци на „Бегемот“ беа во 2009 година, во првите неколку години чекоревме бавно, објавувавме по 3-4 книги годишно, но со текот на времето се отвораа пред нас нови и нови книжевности, некои истражени, некои што допрва сакавме да ги истражиме.
Особено нѐ интригираа, условно кажано, помалите книжевности, како полската и чешката, како и поавангардните автори од поголемите книжевности. Во меѓувреме се отворија повеќе можности за издаваштвото, па на мое огромно задоволство успеавме да објавиме некои култни автори на македонски јазик, како Борхес, Гомбрович, Вајлд, Манро, Атвуд, Булгаков и др.
Од денешна перспектива гледано, да, секако, мислам дека донесов правилна одлука. Како не би била правилна кога успевам да ги спојам задоволството и работата?!
Во „Бегемот“ со години градите и надградувате едиции со издржан уреднички концепт. Имате ли во глава идеја за некоја нова едиција, која ви се крчка, но на која сè уште не ѝ дошло времето?
Секогаш има нешто во позадина што го чека својот момент да се појави, но се трудиме да не останеме само на идеја. Во последниве три години почнавме да осмислуваме и веќе да реализираме две нови едиции: „Перископ“ и „Плочка“.
„Перископ“ е едиција што се занимава главно со есеистика, досега брои три изданија од сериозни автори (Чеслав Милош, Марта Нусбаум, Данило Коцевски), а еве да најавам дека многу скоро, во текот на ноември, ќе има уште две нови изданија од двајца многу значајни автори за светската литература. Интересно е да се види и есеистичката страна на одредени славни автори што главно се познати по своите белетристички дела. Токму тоа е еден од концептите за оваа едиција.
„Плочка“ е исто така една од поновите едиции, донекаде монографска, донекаде есеистичка едиција, којашто се занимава главно со урбаната тематика. Оваа едиција досега брои четири изданија: „Урбани легенди“ од Васко Марковски, монографското издание „Астални проекции“ за поетско-книжевниот настан што го одбележа Скопје во изминативе години како еден урбан феномен во градот, како и двете изданија од Томислав Османли – „Медиумот што недостасува“ и најновото издание „Стрип – деветтата уметност“, тематски и теориски многу ангажирано дело што се занимава со теоријата на стрипот од светски рамки до она што е најважно за нас: стрипот во македонскиот контекст, низ историјата до денес.
Може ли издавач со уредничка политика како вашата да порасне во средина како нашата?
Да порасне, да, но до кои размери, не знам. Веројатно не може да порасне до размери како издавачите со комерцијална уредничка политика, но оние издавачи со слична политика како „Бегемот“ имаат и поголеми амбиции за влијание во културата, преку организирање разни книжевни и културни настани, како и преку публицистика на културна тематика, со реакција кон осмислувањето на културните политики од државата. Тоа се издавачите што индиректно и директно ја креираат „живата“ култура, така што во таа смисла сметам дека може да се постигне поголем резултат. Една среќна околност за државата е што поголемиот дел од сите овие луѓе сето тоа го прават само од желба, па затоа и е феномен во средина како нашата да имаме толку активна култура, а притоа државата да не мрдне со малиот прст.
Во вашите изданија влегуваат дела од прогресивни, нестандардни, критички настроени, „тешки“ писатели. Имаат ли кај нас ваквите автори публика која би ги читала и купила овие дела за нивното издавање да биде одржливо и без некаква надворешна поддршка?
За големите авторите секогаш ќе има одредена публика што ќе се интересира, но за жал таа публика е прилично ограничена. Се работи за некомерцијални автори, но автори што оставиле силен белег во светската книжевност. Оттука, верувам дека интересот за ваквите автори секогаш ќе биде помал поради нивната комплексност и ангажираност, но и континуиран. Сепак, кога не би постоела поддршка од надворешни фондови, општо издаваштвото би било неодржливо, барем она на издавачите што се занимаваат со поалтернативна книжевност.
Можно ли е креирање на оригинална, независна, пркосна издавачка политика која нема да се „покорува“ на политиките на оние кои го спонзорираат издаваштвото?
Во денешново време и во овие услови, издавачите главно ги кројат издавачките програми според политиките на спонзорите. Сѐ помалку оригиналност, а сѐ повеќе сервилност во пристапот кон финансиерите. Сепак, мислам дека има мал број издавачи што се обидуваат да најдат баланс во сево ова, што на некој начин успеваат да го задржат својот идентитет притоа користејќи ги фондовите што се на располагање. Така што, можна е оригинална издавачка политика, но колку е независна, тоа е веќе друго прашање.
Мојот впечаток е дека денес кај нас се издаваат книги повеќе од кога и да е. Каква е ситуацијата на вагата на која од едната страна е квантитетот, а од другата квалитетот на книгите?
Вистина е дека никогаш не се издавале повеќе книги од сега. Изборот е квантитативно голем, но сепак е квалитативно мал. Факт е дека секојдневно се појавуваат десетици нови книги, преводи и домашна книжевност, но голем дел од тоа е сработено експресно, брзоплето. Искрено, не верувам во фабричкото производство на книги, сметам дека тоа треба да биде порафиниран и потрпелив процес. Така, нешто што е набрзина направено неминовно ќе го натежне тасот на неквалитетот на вагата. Но, веројатно секаде и секогаш било така, постојат и добри и лоши издавачи, но порафинираните читатели секако имаат добар избор.
Нашата културна сцена изминатите години ја збогативте со проектот „Очудувања“ и со фестивалот „АртАреа“. А со „Буква“ си создадовте и свој простор, место кое стана центар на многу културни настани. По повеќе од половина година, колку сте задоволни од тоа што го направивте – во секоја смисла: и во поглед на опстанокот, на содржините и на влијанието во општеството?
Низ годиниве (веќе пет), фестивалот „АртАреа“ успеа да си пронајде своја публика. Уште од самиот почеток, концептот на фестивалот беше да ги вкрсти различните културни гранки, примарно преку книжевноста, но и преку другите културни медиуми, како филмот, илустрацијата, фотографијата, стрипот итн. Многу ми е драго што на фестивалот посетители и учесници се главно млади луѓе. Тоа ми дава право да размислувам во насока дека програмата и самиот фестивал врши влијание врз младите, дека кај нив остава некаков естетски и духовен впечаток.
Истото се однесува и на „Буква“. Практично, „Буква“ на некој начин е „дете“ на „АртАреа“, размислувањата за „Буква“ всушност се директна инспирација од фестивалот „АртАреа“ и желбата да организираме секојдневен фестивал „на мало“. Сепак, за ваквите места како „Буква“ едноставно не верувам дека некогаш би можело да има полош период од овој, пандемискиов, и опстанокот е многу тежок. За жал, „Буква“ е принудена наскоро да оди во „зимски сон“, па се надеваме дека на пролет повторно ќе се разбуди, верувам дека со уште поактивна и попозитивна енергија.
Како би ја опишал културата во нашата земја, сфатена како културна индустрија? Колку е таа одраз на државните културни политики?
Културата во нашата земја би ја опишал како „свет за себе“. На некој начин, секој влече на своја страна, но тоа е она што е потребно за живата, секојдневната, приземјена култура, онаа што гравитира помеѓу нас без некој особен повод. За мене навистина е енигма како може да имаме релативно квалитетна културна сцена без никаква организираност на државните културни политики, кои со години (отсекогаш?) биле максимално запоставени. Културата без системска организираност и соработка помеѓу државата и независниот културен сектор – едноставно не можам да замислам да биде на подобро ниво од ова што е сега. Ниво што, ќе повторам, мислам дека е високо, имајќи ја предвид тоталната незаинтересираност на државните институции за младата, живата, авангардната култура. Исто така, останува помислата (за жал само помисла) што би можеле да направиме, ако барем малку има системска поддршка од државата. Овде не мислам само на финансискиот дел од поддршката, туку повеќе на желбата за соработка и искористувањето на државните капацитети за културни цели. Оттука произлегува дека имаме голем број културотворци, од секоја културна сфера, и истрајни се, жедни се да ја изразат својата страст, но државните културни политики упорно и упорно изостануваат. А не треба многу, треба само да се „отворат“ кон младите.
Какво влијание има целата културно-општествена ситуација врз младите? Колку и вие при создавањето на тоа што го создавате сте во допир со младите, размислувате на нив и/или ги вклучувате?
Прашањево делумно го одговорив погоре зборувајќи околу фестивалот „АртАреа“. Вклучувањето и културниот капацитет на младите беа главниот поттик за да се организира фестивалот. Убедени сме дека има многу, и допрва ќе има, квалитетни млади творци од разни културни сфери. Затоа активно вклучуваме млади луѓе, особено оние што немаат или немале каде да се изразат. Низ годиниве на фестивалот учествуваа десетици млади творци, дали со свој дебитантски филм, дали со изложба на фотографии, графики, стрипови, дали со свое книжевно или анимирано дело, а и во самата организација на фестивалот, којашто е повеќе спонтана, така што фестивалот постојано е во допир со младите и искрено нѐ радува тоа.
„Градиме култура во која се чита од проодување до бастун.“ – стои на вашата веб-страница. Успешни ли се овие ваши напори во целокупниот општествен контекст? Народ со ваква (не)читачка младина – треба ли да се грижи за својата иднина?
Низ годините се трудевме да ја прошириме издавачката програма, па така во издание на Бегемот веќе може да се најдат одреден број книги за најмладата публика, од врвни писатели и илустратори, па сѐ до книги за најстарата генерација читатели. Нашата цел е да немаме ограничување на возраста, за нас е најважно да издаваме квалитетни изданија и читателите од секоја возраст да може да си пронајдат дела по свој вкус. Дали се успешни нашите напори – искрено не знам, не би знаел како да го утврдам тоа, можеби некој однадвор подобро ќе го согледа тоа? Дефинитивно загрижувачки се (не)читачките навики на младината, но еве повторно овде се испречува системскиот проблем, односно незаинтересираноста на државата запоставувајќи го овој проблем и кроејќи ги погрешните лектирни планови и нејасни политики. Но, во овој проблем исто така имаат сериозен удел и самите издавачи, односно со неквалитетот што им го нудат на младите, со тоа убивајќи ја желбата за читање кај нив.
Насловна фотографија: Зоран Шекеров